Πολιτική βούληση ή λαϊκή ανέχεια;

Δεν ξέρω τελικά αν οι οικονομικές εξελίξεις με όλα αυτά που διαβάζουμε, βλέπουμε και ακούμε θα έχουν κάποιο τέλος… κάποια στιγμή. Και εννοώ μια κατάληξη για το λαό που ζει στην αμφιβολία και την επιφύλαξη. Τι θα προκύπτει κάθε φορά που φτάνουν οι τροϊκανοί στην Ελλάδα; Το σίγουρο είναι ότι δεν έρχονται με τις καλύτερες προθέσεις, ίσως να αφήνεται να εννοηθεί ότι με τα μέτρα που μας επιβάλλουν, παρά μας προτείνουν, θα μας βγάλουν από την ύφεση … κάποια στιγμή. Όλοι θα αναρωτιόμαστε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.

Με τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις μάλλον δεν θα πρέπει να περιμένουμε και πολλά , ενώ οι πιο αισιόδοξοι βλέπουν «ανάπτυξη» και επιστροφή στις αγορές όπως ακούμε καθημερινά να λέγεται, σε βάθος μερικών ετών. Δεν είναι βέβαια ο μόνος όρος που ακούμε καθημερινά, ένα σωρό άλλες έννοιες δικαιολογούν τη συρρίκνωση του εισοδήματος μας.

Ξαφνικά, ανακαλύψαμε ότι υπάρχει φοροδιαφυγή με έναν δημοσιογραφίστικο (πουλάει άλλωστε τώρα αυτό) τρόπο πλέον. Καταλάβαμε καλά πως οι «σκαφάτοι», διάφοροι επιχειρηματίες και πολλοί άλλοι δεν πληρώνανε ότι τους αναλογούσε και ήταν ένα κοινό μυστικό το οποίο έπρεπε να φτάσουμε εδώ για να αποκαλυφθεί από τη «αδιάβλητη» δημοσιογραφία των ΜΜΕ.

Από την άλλη, η πολιτική αναλγησία δε βοηθάει και πάρα πολύ, κάποιοι «αδιάβαστοι» ψήφησαν μάλλον το αναπόφευκτο (οπότε τι νόημα είχε να ξέρουν το μνημονιακό περιεχόμενο;) και κάποιοι άλλοι ασχολούνται με διαδοχολογίες και άλλα εσωκομματικά ζητήματα. Ο λαός ασχολείται με την επιβίωσή του. Το μήνυμα όμως είναι ξεκάθαρο, δεν θα έπρεπε να μας φταίει η πολιτική αλλά οι άνθρωποι που την υπηρετούν. Καιρός να αλλάξει αυτό με μια πιο υπεύθυνη στάση εκ μέρους του λαού και των θεσμικών αντιπροσώπων του.

Κάποιος κάποτε όμως πρέπει να κοιτάξει το λαό στα μάτια και να του εξηγήσει αν και πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο της σταγόνας. Αν είναι να χρεοκοπήσουμε ας γίνει τώρα να μετρήσουμε τα λεφτά μας και να προγραμματίσουμε τα έξοδά μας. Αν είναι να προχωρήσουμε ας δούμε πώς θα υλοποιήσουμε την ανάπτυξη, πως θα προχωρήσουμε στις εξαγωγές και πότε επιτέλους θα αξιοποιήσουμε, προς όφελός μας όμως, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μας. Ότι μας προσφέρει απλόχερα αυτή η γη, υπόγεια και επίγεια.

Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για την ΑΟΖ και για τα οικονομικά και γεωπολιτικά οφέλη της ανακήρυξής της στη μεσόγειο τουλάχιστον. Μεγάλη υπόθεση που δύσκολα δείχνει να υλοποιείται. Άλλωστε οι ανατολικοί μας γείτονες έχουν σοβαρές αντιρρήσεις. Τα παραπάνω δεν αποτελούν οικονομική ανάλυση, άλλωστε κάτι τέτοιο το κάνει πληθώρα τηλεστάρ της οικονομικής επιστήμης και παντός επιστητού στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια. Είναι μάλλον κοινωνιολογική προσέγγιση.

Έφτασε η ώρα της πολιτικής βούλησης να πρωταγωνιστήσει, γιατί ως τώρα ο έλληνας έχει αποδείξει με τη σιωπηρή σχεδόν αποδοχή ότι, μπορεί να υπομένει και στα δύσκολα, έχει την παιδεία να το κάνει, απλά χρειάζεται σωστή καθοδήγηση για να αποδείξει στους τεχνοκράτες του εξωτερικού, που με περισσό θράσος απαιτούν να φτάσουμε στην εξαθλίωση, ότι έχουμε και τη θέληση αλλά και το θάρρος να διεκδικήσουμε την ευημερία μας.

Ιωάννης Γιαννακόπουλος