Η Ελλάδα των ξεπερασμένων…

Το εύρος, το βάθος και οι αντιστάσεις ανθεκτικότητας μιας κρίσης, μπορούν να υπολογιστούν, κατά ένα μεγάλο μέρος και από τον βαθμό συνειδητοποίησης όσων προηγήθηκαν και οδήγησαν τη συγκεκριμένη κοινωνία στα όρια της πλήρους κατάρρευσης. Και νωρίτερα, της απαξίωσης.


Στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης, η συγκεκριμένη ανάγνωση της πραγματικότητας δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Οι παθογένειες, και οι φορείς τους, που μας οδήγησαν εδώ, παραμένουν κοντά μας. Σφυρίζουν αδιάφορα. Υπονοούν ότι το θέμα δεν τους αφορά. Ότι είναι ξένο προς τους ίδιους, τις συμπεριφορές που υιοθέτησαν και τη μοιραία, διόλου ανέφελη εθνική διαδρομή τους στα κοινά.

Είναι η Ελλάδα των ξεπερασμένων, αυτή την οποία πρέπει να αφήσουμε πίσω. Ξεπερασμένων πολιτικών, που συνεχίζουν να περιφέρουν, μονότονα και κουραστικά, την άγνοιά τους για την ουσία των προβλημάτων αλλά και γενικά των θεμάτων που καλούνται να διαχειριστούν. Πολιτικών χωρίς γωνίες, χωρίς εθνικό όραμα, χωρίς αναζήτηση των ρήξεων που θα φέρουν την αλλαγή. Ανακυκλώνοντας ξεπερασμένες αντιλήψεις και ιδέες.

Ξεπερασμένων ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων. Οι οποίοι έχουν σταματήσει προ πολλού να παράγουν, να δημιουργούν, να συναρπάζουν και να καθοδηγούν. Περιφέρονται απλώς στη γειτονιά των «ισχυρών», ή όσων, σε κάθε περίπτωση, θεωρούν ότι έχουν δύναμη, και την ίδια στιγμή περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους. Ανακυκλώνοντας ξεπερασμένες αντιλήψεις και ιδέες.

Ξεπερασμένων παραγόντων της λεγόμενης «αγοράς» και της «επιχειρηματικότητας». Που εξακολουθούν να συναρπάζονται με την προοπτική του πρόσκαιρου κέρδους, έστω και σε βάρος του εθνικού μέλλοντος. Που δεν διστάζουν να παίξουν… CDS για την επιβίωση της κοινωνίας, για το πόσοι θα μείνουν-μείνουμε πίσω.

Ξεπερασμένων δημοσιογράφων. Που αποφοίτησαν, με άριστα φυσικά, από το… ΙΕΚ της ημιμάθειας. Ισοπεδώνοντας κάθε έννοια ποιοτικού γραπτού και προφορικού λόγου, μαθαίνοντας την κοινωνία να περιμένει βουλιμικά το φωτορεπορτάζ από τις παραλίες και τη Μύκονο, την ώρα που δεν αφιερώνει παρά ελάχιστες γραμμές στην απώλεια του πρώτου ανθρώπου ο οποίος πάτησε στη Σελήνη. Είναι η δημοσιογραφία που… έμεινε στο ράφι, κάνοντας παρέα στη Γενιά του Πολυτεχνείου, την ανίκανη και μοιραία πολιτικά γενιά των Ελλήνων.

Η Ελλάδα που πρέπει να αφήσουμε πίσω, μέσα ακριβώς από αυτή την κρίση, είναι η Ελλάδα των ξεπερασμένων. Τους ξέρουμε. Τους γνωρίζουμε. Κουραστήκαμε να τους βλέπουμε. Γύρω μας. Δίπλα μας. Μπροστά μας. Η Ελλάδα των εξαιρέσεων δεν θα αργήσει…

 http://kostasxan.blogspot.gr