Η Συρία αποτελεί μια από τις χώρες που εντάχθηκαν ατύπως στη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη», ένας ιδιότυπος χαρακτηρισμός της εξέγερσης των λαών της Μέσης Ανατολής ενάντια στα καθεστώτα που τους κυβερνούν για πολλές δεκαετίες. Διαδηλώσεις κλιμακούμενες από τα τέλη του 2011 σε εθνικό επίπεδο, έφεραν την κατάσταση στο απροχώρητο και η απαίτηση των εξεγερμένων παραμένει η παραίτηση του προέδρου Άσαντ μαζί με την κυβέρνησή του. Μέχρι τώρα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις οι νεκροί ξεπερνούν τις 5.000 και καθημερινά σχεδόν, οι σφοδρές συγκρούσεις αφήνουν πίσω τους δεκάδες θύματα.
Παράλληλα, είδαν το φως της δημοσιότητας μέσω του WikiLeaks στοιχεία που εμπλέκουν τις ΗΠΑ, οι οποίες με μυστική χρηματοδότηση ύψους 6 εκατ. Δολαρίων συντηρούσαν δορυφορική τηλεόραση (Barada TV) και άλλες «δραστηριότητες» εντός συριακού εδάφους. Οι σύριοι από την πλευρά τους δηλώνουν επίσημα ότι εντόπισαν και σκότωσαν μέλη τρομοκρατικών ομάδων που σχετίζονται με ξένα συμφέροντα.
Σύμφωνα με όσα υποστήριξαν και Ιρανοί αξιωματούχοι υποστηρίζοντας τη Συρία, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι υπεύθυνοι για την εξέγερση του συριακού λαού. Από την πλευρά των ΗΠΑ αναφέρεται ότι το Ιράν παρέχει στη Συριακή κυβέρνηση τεχνολογικό υλικό και άλλα μέσα. Πέρα από τα παραπάνω, το διπλωματικό παιχνίδι μεγαλώνει όσο οι ΗΠΑ και ευρωπαϊκές χώρες εξέφρασαν την επιθυμία να τεθεί η κατάσταση υπό έλεγχο με κυρώσεις επιβαλλόμενες από τον ΟΗΕ.
Ωστόσο, η συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν είχε θετικό αποτέλεσμα. Η υιοθέτηση του σχεδίου που ζητά την απομάκρυνση του Άσαντ βρήκε αντίθετες την Κίνα και τη Ρωσία οι οποίες αντιτίθενται καθόσον θεωρούν ότι το σχέδιο αποτελεί αλλαγή καθεστώτος. Νωρίτερα, το Κρεμλίνο δήλωσε την πρωτοβουλία της Ρωσίας να διεξάγει ανεπίσημες διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης του Άσαντ και των αντικαθεστωτικών. Ο πρόεδρος του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου Μπουρχάν Γκαλιούν, έθεσε ωστόσο ως απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε διαπραγμάτευση την αποχώρηση του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ, κάτι που δε φαίνεται εφικτό στην παρούσα φάση.
Την ίδια χρονική περίοδο, ρωσικό αεροπλανοφόρο που βρέθηκε σε συριακό λιμάνι, δείχνει πολύ καθαρά την πρόθεση της Ρωσίας να μην επιτρέψει την επιβολή κυρώσεων στη Συρία, ιδιαίτερα με τη χρήση στρατιωτικών δυνάμεων. Παρά τις ασκούμενες πιέσεις από τη Δύση, τα οικονομικά (πώληση όπλων) και γεωπολιτικά συμφέροντα της Ρωσίας κρατούν ζωντανή την στήριξη της κυβέρνησης Άσαντ. Το μέλλον διαμηνύεται μάλλον δυσοίωνο για τον Άσαντ αλλά θα δείξει κατά πόσο θα είναι σε θέση να ελέγξει τους αντικαθεστωτικούς και να παραμείνει στην εξουσία. Η ρωσική πρωτοβουλία διαπραγματεύσεων δεν θα εξομαλύνει την κατάσταση αλλά πολύ περισσότερο εκφράζει την περιφερειακή παρουσία της στην περιοχή.
Επιπρόσθετα, η Κίνα δια μέσω του απεσταλμένου της στον ΟΗΕ Λι Μπαοντόνγκ, δήλωσε πως αντιτίθεται στις πιέσεις για αναγκαστική αλλαγή καθεστώτος στη Συρία. Αυτό θα παραβίαζε τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και θα διαταράξει την πρακτική των διεθνών σχέσεων. Είναι η δεύτερη περίπτωση τους τελευταίους μήνες όπου η Κίνα κάνει αισθητή την παρουσία της ως ισχυρό παράγοντα στη γεωπολιτική αν-ισορροπία της περιοχής. Η επιβολή κυρώσεων στο Ιράν εξαιτίας του πυρηνικού του προγράμματος εξαρτάται σε ένα μεγάλο βαθμό από τη στάση του Πεκίνου. Όπως αφήνεται να εννοηθεί, η Κίνα θεωρεί το Ιράν «σύμμαχο» στην προσπάθεια περιορισμού της ανάπτυξης δυτικών (κυρίως των ΗΠΑ) δυνάμεων στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας. Παράλληλα δε, δείχνει απρόθυμη να υιοθετήσει εμπάργκο στα ιρανικά πετρέλαια. Η Τεχεράνη απειλεί με τη σειρά της να κλέίσει τα Στενά του Ορμούζ με άμεση συνέπεια την αύξηση της τιμής του πετρελαίου.
Ρωσία και Κίνα από τη μία και οι ΗΠΑ με μέρος ευρωπαϊκών χωρών από την άλλη δοκιμάζουν τις διπλωματικές τους αντοχές (η όποια στρατιωτική επέμβαση δε συνίσταται καθώς θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες) προκειμένου να ελεγχθεί η περιοχή και σίγουρα όχι λόγω της ευαισθησίας τους για το μέλλον της «Αραβικής Άνοιξης». Ο εκδημοκρατισμός των χωρών αυτών πλημμύρησε από το αίμα αθώων πολιτών στο όνομα μιας νέας Μέσης Ανατολής όπου οι ηγέτες τους, παλιοί δυτικοί σύμμαχοι, χαρακτηρίστηκαν δικτάτορες και δυνάστες και έπρεπε να εξοντωθούν. Μόνο που αυτό που έμεινε δεν αποτελεί ούτε καν δείγμα δημοκρατίας αλλά πολύ περισσότερο η μυρουδιά του αργού πετρελαίου.
Παράλληλα, είδαν το φως της δημοσιότητας μέσω του WikiLeaks στοιχεία που εμπλέκουν τις ΗΠΑ, οι οποίες με μυστική χρηματοδότηση ύψους 6 εκατ. Δολαρίων συντηρούσαν δορυφορική τηλεόραση (Barada TV) και άλλες «δραστηριότητες» εντός συριακού εδάφους. Οι σύριοι από την πλευρά τους δηλώνουν επίσημα ότι εντόπισαν και σκότωσαν μέλη τρομοκρατικών ομάδων που σχετίζονται με ξένα συμφέροντα.
Σύμφωνα με όσα υποστήριξαν και Ιρανοί αξιωματούχοι υποστηρίζοντας τη Συρία, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι υπεύθυνοι για την εξέγερση του συριακού λαού. Από την πλευρά των ΗΠΑ αναφέρεται ότι το Ιράν παρέχει στη Συριακή κυβέρνηση τεχνολογικό υλικό και άλλα μέσα. Πέρα από τα παραπάνω, το διπλωματικό παιχνίδι μεγαλώνει όσο οι ΗΠΑ και ευρωπαϊκές χώρες εξέφρασαν την επιθυμία να τεθεί η κατάσταση υπό έλεγχο με κυρώσεις επιβαλλόμενες από τον ΟΗΕ.
Ωστόσο, η συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν είχε θετικό αποτέλεσμα. Η υιοθέτηση του σχεδίου που ζητά την απομάκρυνση του Άσαντ βρήκε αντίθετες την Κίνα και τη Ρωσία οι οποίες αντιτίθενται καθόσον θεωρούν ότι το σχέδιο αποτελεί αλλαγή καθεστώτος. Νωρίτερα, το Κρεμλίνο δήλωσε την πρωτοβουλία της Ρωσίας να διεξάγει ανεπίσημες διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης του Άσαντ και των αντικαθεστωτικών. Ο πρόεδρος του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου Μπουρχάν Γκαλιούν, έθεσε ωστόσο ως απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε διαπραγμάτευση την αποχώρηση του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ, κάτι που δε φαίνεται εφικτό στην παρούσα φάση.
Την ίδια χρονική περίοδο, ρωσικό αεροπλανοφόρο που βρέθηκε σε συριακό λιμάνι, δείχνει πολύ καθαρά την πρόθεση της Ρωσίας να μην επιτρέψει την επιβολή κυρώσεων στη Συρία, ιδιαίτερα με τη χρήση στρατιωτικών δυνάμεων. Παρά τις ασκούμενες πιέσεις από τη Δύση, τα οικονομικά (πώληση όπλων) και γεωπολιτικά συμφέροντα της Ρωσίας κρατούν ζωντανή την στήριξη της κυβέρνησης Άσαντ. Το μέλλον διαμηνύεται μάλλον δυσοίωνο για τον Άσαντ αλλά θα δείξει κατά πόσο θα είναι σε θέση να ελέγξει τους αντικαθεστωτικούς και να παραμείνει στην εξουσία. Η ρωσική πρωτοβουλία διαπραγματεύσεων δεν θα εξομαλύνει την κατάσταση αλλά πολύ περισσότερο εκφράζει την περιφερειακή παρουσία της στην περιοχή.
Επιπρόσθετα, η Κίνα δια μέσω του απεσταλμένου της στον ΟΗΕ Λι Μπαοντόνγκ, δήλωσε πως αντιτίθεται στις πιέσεις για αναγκαστική αλλαγή καθεστώτος στη Συρία. Αυτό θα παραβίαζε τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και θα διαταράξει την πρακτική των διεθνών σχέσεων. Είναι η δεύτερη περίπτωση τους τελευταίους μήνες όπου η Κίνα κάνει αισθητή την παρουσία της ως ισχυρό παράγοντα στη γεωπολιτική αν-ισορροπία της περιοχής. Η επιβολή κυρώσεων στο Ιράν εξαιτίας του πυρηνικού του προγράμματος εξαρτάται σε ένα μεγάλο βαθμό από τη στάση του Πεκίνου. Όπως αφήνεται να εννοηθεί, η Κίνα θεωρεί το Ιράν «σύμμαχο» στην προσπάθεια περιορισμού της ανάπτυξης δυτικών (κυρίως των ΗΠΑ) δυνάμεων στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας. Παράλληλα δε, δείχνει απρόθυμη να υιοθετήσει εμπάργκο στα ιρανικά πετρέλαια. Η Τεχεράνη απειλεί με τη σειρά της να κλέίσει τα Στενά του Ορμούζ με άμεση συνέπεια την αύξηση της τιμής του πετρελαίου.
Ρωσία και Κίνα από τη μία και οι ΗΠΑ με μέρος ευρωπαϊκών χωρών από την άλλη δοκιμάζουν τις διπλωματικές τους αντοχές (η όποια στρατιωτική επέμβαση δε συνίσταται καθώς θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες) προκειμένου να ελεγχθεί η περιοχή και σίγουρα όχι λόγω της ευαισθησίας τους για το μέλλον της «Αραβικής Άνοιξης». Ο εκδημοκρατισμός των χωρών αυτών πλημμύρησε από το αίμα αθώων πολιτών στο όνομα μιας νέας Μέσης Ανατολής όπου οι ηγέτες τους, παλιοί δυτικοί σύμμαχοι, χαρακτηρίστηκαν δικτάτορες και δυνάστες και έπρεπε να εξοντωθούν. Μόνο που αυτό που έμεινε δεν αποτελεί ούτε καν δείγμα δημοκρατίας αλλά πολύ περισσότερο η μυρουδιά του αργού πετρελαίου.
Ιωάννης Γιαννακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου