Η μετά τον Άσαντ εποχή στη Μέση Ανατολή

Χρήστος Ιακώβου

Σήμερα στη Συρία, τόσο οι εσωτερικές εξελίξεις όσο και ο διεθνής παράγοντας, επιταχύνουν την καθεστωτική αλλαγή. Η παρατεταμένη διάρκεια που λαμβάνει η εξέγερση με τη σταδιακή στρατιωτικοποίησή της ενισχύει σημαντικά τον αντικαθεστωτικό πυρετό. Το καθεστώς Άσαντ, από τη στιγμή που δεν μπόρεσε να ελέγξει την κρίση από την αρχή, έχει εκ των πραγμάτων εμπλακεί σε ένα φαύλο κύκλο που θυμίζει την αντίδραση του Μουαμμάρ Καντάφι όταν άρχισε η εξέγερση στη Λιβύη. Όσο παρατείνεται η εξέγερση άλλο τόσο εξανεμίζονται οι όποιες ελπίδες για το καθεστώς Άσαντ να επιβιώσει και μαζί διακυβεύεται το όποιο σενάριο συνέχισης της μειονότητας των αλαουιτών επί της πλειοψηφίας των σουννιτών.

Με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα είτε με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είτε χωρίς, η εμπλοκή της Δύσης στην προσπάθεια αποδυνάμωσης του καθεστώτος Άσαντ παίζει καταλυτικό ρόλο.

Ένας άλλος παράγοντας που εξανεμίζει τις ελπίδες του σημερινού συριακού καθεστώτος είναι οι καθολικές προσπάθειες της Δύσης να αποδυναμώσει την επιρροή του Ιράν στη Μέση Ανατολή, το πιο βασικό στυλοβάτη της Συρίας τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Ήδη οι κυρώσεις που επέβαλαν οι ΗΠΑ εναντίον της Τεχεράνης αναγκάζουν το καθεστώς λειτουργεί υπό περιορισμούς σε σχέση με το παρελθόν.

Το τέλος της κυριαρχίας των αλαουιτών στη Συρία θα είναι σημαντικό γεωπολιτικό πλήγμα για το Ιράν. Η Τεχεράνη χωρίς τη συνεργασία της Συρίας δεν θα μπορεί να έχει την επιρροή που έχει στην περιοχή αφού τέτοιο ενδεχόμενο θα υποβαθμίσει και το άξονα που δημιούργησε με το καθεστώς Άσαντ, τη Χιζμπολλάχ και τη Χαμάς. Αυτό το σενάριο με τη σειρά του θα καταστήσει το Ιράν πιο ευάλωτο στις πιέσεις της Δύσης σε σχέση με τις ισχυρές πιέσεις που δέχεται για το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Ένα μείζονος σημασίας θέμα το οποίο εγείρεται από αυτά τα δεδομένα είναι σε περίπτωση ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ, και κατ’ επέκταση γεωπολιτική αποδυνάμωση του Ιράν στην περιοχή, θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο το κενό ισχύος στην περιοχή, αν λάβουμε υπόψη και τη ρευστή κατάσταση στο Λίβανο, στο Ιράκ και στις Παλαιστινιακές περιοχές.

Ήδη, ο Λίβανος κινείται επί ξυρού ακμής αφού η εύθραυστη πολιτική συγκατοίκηση των αντίπαλων θρησκευτικών και κοινωνικών ομάδων, που αντανακλούν το βαθύτατα κατακερματισμένο πληθυσμό της χώρας, επετεύχθη εν πολλοίς ένεκα της επικυριαρχίας και του παρεμβατισμού της Συρίας. Για τη Δαμασκό, υπήρξε από τη δεκαετία του 1970 θέση ότι η κατάρρευση του Λιβανικού κράτους έδιδε το δικαίωμα στο Ισραήλ να παρεμβαίνει στα εσωτερικά της χώρας και να ενισχύει τη θέση έναντι της Συρίας και, επιπλέον, τυχόν κατάρρευση του Λιβάνου θα προκαλούσε επέκταση της κρίσης στο εσωτερικό της χώρας και θα δημιουργούσε συνθήκες αστάθειας για το καθεστώς.

Σε περίπτωση μίας ασύντακτης κατάρρευσης του καθεστώτος Άσαντ θα δημιουργηθεί γεωπολιτικό κενό στην περιοχή, λαμβανομένου υπόψη του γεωπολιτικού ρόλου που παίζει η Συρία στην περιοχή από τη δεκαετία του 1960. Την κάλυψη του κενού θα σπεύσουν να την καλύψουν πρώτες και μάλιστα ανταγωνιστικά η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία. Έτσι εξηγείται η επιλογή της Τουρκίας να υποστηρίξει την ανατροπή του μπααθικού καθεστώτος της Δαμασκού παρά τη δυναμική που διαμόρφωσε η ειδυλλιακή σχέση με τον Άσαντ από το 2003 μέχρι το 2011.

www.geopolitics-gr.blogspot.com

“Στάση πληρωμών λοιπόν! Τώρα!“

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε. Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου Το Πρώτο Τάνγκο στην Ευρωζώνη) αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.

Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων! Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία).

Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας. Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η ‘γενναιοδωρία’ μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ.

Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους.

Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας.

Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (τον δικό μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ.

Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια – δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.

Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν! Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο – όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.

Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς:

• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών

• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση

• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας)

• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%)

• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής.


Στάση πληρωμών λοιπόν!
Τώρα!
Με χαμόγελο και αισιοδοξία!
(Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…)

www.protagon.gr

Η Ελλάδα υπογράφει τη συμφωνία κατά της πειρατείας ACTA!

Μπορεί η μαζική διαμαρτυρία του διαδικτυακού κόσμου να πέτυχε όπως είδαμε την αναστολή των νομοσχεδίων SOPA και PIPA, τώρα όμως μια νέα συμφωνία κατά της πειρατείας έρχεται να ταράξει και πάλι τα νερά…

Πράγματι, 22 κράτη μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης -ανάμεσα τους και η χώρα μας-υπέγραψαν χθες στο Τόκυο τη συμφωνία κατά της πειρατείας ACTA (Anti-Coutnerfeiting Trade Agreement), με τις διαπραγματεύσεις να πραγματοποιούνται χωρίς δημόσιες διαβουλεύσεις -σχεδόν στα κρυφά.

Στην πράξη, το ACTA αφορά τη θέσπιση διεθνών προτύπων σε ζητήματα που σχετίζονται με την προστασία και την επιβολή των πνευματικών δικαιωμάτων και την καταπολέμηση της πειρατείας. Μεταξύ άλλων, η συμφωνία προτείνει σοβαρότατες κυρώσεις -όπως απαγόρευση πρόσβασης στο διαδίκτυο, πρόστιμα ή ακόμα και φυλάκιση- για όσους επιχειρήσουν να χρησιμοποιήσουν ή να μοιραστούν αρχεία προστατευμένα με copyrights.

Η υπογραφή της συμφωνίας έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις στην Ευρώπη με χιλιάδες οργανώσεις, ακτιβιστές αλλά και απλούς πολίτες να κατηγορούν το ACTA για κατάργηση της ελευθερίας της έκφρασης στο διαδίκτυο.

Ειδικότερα στην Πολωνία, η κατάσταση δείχνει να έχει ξεφύγει εκτός ελέγχου. Από την περασμένη εβδομάδα πλήθος κόσμου εκδηλώνει την αντίθεση του στη νέα συμφωνία με καθημερινές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Οι διαμαρτυρίες είναι έκδηλες και στον κόσμο του διαδικτύου, όπου ακτιβιστές hackάρουν κυβερνητικές ιστοσελίδες, όπως αυτές του Πρωθυπουργού και του Κοινουβουλίου της χώρας.

Από την 1η Οκτωβρίου 2011 τη συμφωνία έχουν υπογράψει και οι ΗΠΑ, Αυστραλία, Καναδάς, Νότια Κορέα, Σιγκαπούρη, Νέα Ζηλανδία και Μαρόκο. Οι πέντε ευρωπαϊκές χώρες που δεν υπέγραψαν είναι οι Γερμανία, Ολλανδία, Εσθονία, Σλοβακία και Κύπρος.

Στο σημείο αυτό να τονίσουμε ότι προκειμένου να τεθεί σε ισχύ η συμφωνία θα πρέπει να λάβει την έγκριση του Ευρωκοινοβουλίου τον προσεχή Ιούνιο. Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τη συμφωνία ACTA διαβάστε εδώ.

http://www.techgear.gr

Σοκ στην Τουρκία. Ο νυν, ο πρώην διοικητής και η πρώην υποδιοικητής της ΜΙΤ, στον εισαγγελέα ως ύποπτοι για παράβαση καθήκοντος!

Σοβαρή ανησυχία έχει προκαλέσει στους κύκλους της τουρκικής κυβέρνησης η απόφαση του εισαγγελέα που διεξάγει την έρευνα για την υπόθεση του ΚCK, που είναι ένας άτυπος πολιτικός και διοικητικός σχηματισμός των Κούρδων, προσομοιάζων με μια παράληλλη κρατική δομή προς αυτήν του τουρκικού κράτους, να καλέσει να καταθέσουν ως ύποπτοι ο νυν διοικητής της ΜΙΤ, Χακάν Φιντάν, ο πρώην διοικητής Εμρέ Τανέρ και η πρώην επιχειρησιακή υποδιοικητής Αφέτ Γκιουνές.

Την είδηση, που επιχείρησε να διαψεύσει χθες το βράδυ ο Γενικός Εισαγγελέας Κωνσταντινούπολης, Τουράν Τσολακαντί, επιβεβαίωσε σήμερα ο αρμόδιος αντιεισαγγελέας ειδικών αρμοδιοτήτων Φικρέτ Σετσέν, ο οποίος είπε ότι τα τρία άτομα εκλήθησαν από τον εισαγγελέα Σαντρετίν Σαρίκαγια, που διεξάγει την ανάκριση της υπόθεσης KCK.

Η τριάδα των υπόπτων είχε συμμετέχει το 2011 σε κύκλους διαπραγματεύσεων που έγιναν μεταξύ του τουρκικού κράτους και του ΡΚΚ, στο Όσλο, με τη διαμεσολάβηση και εποπτεία “τρίτης χώρας”, με στόχο την εξεύρεση μόνιμης πολιτικής λύσης στο Κουρδικό. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, η κατηγορία που ενδέχεται να αντιμετωπίσουν είναι παράβαση καθήκοντος, αφού η ΜΙΤ, σύμφωνα με το σχετικό νόμο, έχει ως αποκλειστική αποστολή τη συλλογή πληροφοριών, ενώ για να εκτελέσει άλλη αποστολή, πρέπει να προηγηθεί σχετική απόφαση το Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας.

Ο Χακάν Φιντάν συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις ως επρόσωπος της κυβέρνησης Ερντογάν, ενώ οι άλλοι δυο ως διοικητής και υποδιοικητής της ΜΙΤ.

Για το θέμα έκαναν δηλώσεις στήριξης του διοικητή της ΜΙΤ, Χακάν Φιντάν, που μπορούν αν ερμηνευθούν ως ευθεία παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Μπουλέντ Αρίντς και ο υπουργός εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου.

http://www.anixneuseis.gr

Αμερικανός καθηγητής προς ΕΕ για το Καστελόριζο: Συνετίστε την Άγκυρα! - Kastelorizo - Mediterranean Flashpoint?

Στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος μετακινείται σταδιακά το Καστελόριζο, αφού όλο και περισσότεροι ανακαλύπτουν την δυσανάλογη με το μέγεθός του σημασία, στον τομέα της εκμετάλλευσης των αποθεμάτων υδρογονανθράκων της Μεσογείου.

Με μια παρουσίαση του ζητήματος στο «National Review Online», ο διακεκριμένος Αμερικανός αναλυτής, Ντάνιελ Πάιπς, αναδεικνύει τη σημασία του Καστελορίζου, περιγράφει με μελανά χρώματα την «διπλωματίας των κανονιοφόρων» της Τουρκίας, ενώ καλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση να υποστηρίξει την Ελλάδα στην ανακήρυξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).

Ο τίτλος του άρθρου είναι «Kastelorizo – Mediterranean Flashpoint?» (Καστελόριζο – Μεσογειακό σημείο έκρηξης;) το οποίο δημοσιεύθηκε χθες στην ιστοσελίδα του Φόρουμ Μέσης Ανατολής (Middle East Forum), διευθυντής του οποίου είναι ο Πάιπς, ο οποίος είναι και συνεργάτης τουΙνστιτούτου «Hoover» στο φημισμένο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Stanford.

Εντύπωση προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο ξεκινάει το άρθρο του ο αναλυτής: «Θυμηθείτε το όνομα Καστελόριζο, το ακούτε εδώ για πρώτη φορά»! Για να συνεχίσει παραθέτοντας γεωγραφικά στοιχεία, ότι δηλαδή απέχει μόλις ένα μίλι από τις τουρκικές ακτές, 80 μίλια από τη Ρόδο και 170 από την Κύπρο. Μιλάει για τους 430 κατοίκους του στα μόλις πέντε τετραγωνικά μίλια έκταση και αναφέρει ότι η περιοχή θεωρείται από το «Lonely Planet Travel Guide» από τις τέσσερις κορυφαίες σε ελληνικά νησιά για καταδύσεις.

Στη συνέχεια εξηγεί τη γεωστρατηγική του σημασία, το πως αποκόπτει τη δυνατότητα στην Τουρκία να… βάλει χέρι σε μεγάλα θαλάσσια τμήμα που ενδεχομένως περιέχουν πλούσια αποθέματα, ενώ επιτρέπει σε Ισραήλ, Κύπρο και Ελλάδα να δημιουργήσουν έναν νοητό θαλάσσιο «διάδρομο» για τη μεταφορά των υδρογονανθράκων στην Ευρώπη, χωρίς να απαιτείται τουρκική άδεια. Η «λεπτομέρεια» αυτή είναι πολύ σημαντική για τον αναλυτή, καθώς η Τουρκία έχει δηλώσει ότι δεν θα επιτρέψει τη διέλευση του ισραηλινού φυσικού αερίου από το έδαφός της.

Στη συνέχεια μιλάει ανοικτά για την πολιτική εκφοβισμού του Ερντογάν και της κυβέρνησης του τουρκικού AKP απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο, τις υπερπτήσεις πάνω από το Καστελόριζο, κάτι που αποκαλύπτει ότι η ελληνική νήσος θα μπορούσε να αποτελέσει «θερμό σημείο», ενώ εκτιμά ότι η κατάληψή του από στρατιωτικής απόψεως θα χρειαζόταν «όσο χρόνο χρειάζεστε για να διαβάσετε αυτό το άρθρο»…

Ο Πάιπς αναφέρεται και στις δηλώσεις του Ισραηλινού αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, Ντάνι Αγιαλόν, ο οποίος ότι η ασφάλεια των περιοχών εξόρυξης υδρογονανθράκων και της Κύπρου αποτελεί προτεραιότητα για τη χώρα του και πως κάθε απειλή δεν θα μείνει αναπάντητη.

Για να καταλήξει το άρθρο – παρουσίαση του προβλήματος, λέγοντας ότι «τέτοια ξεκάθαρα σημάδια αποφασιστικότητας είναι ευπρόσδεκτα. Καθόσον η Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζει την Ελλάδα να κάνει γεωτρήσεις για να εξασφαλίσει νέες πηγές εισοδήματος, θα πρέπει να υποστηρίξει την Αθήνα να ανακηρύξει ΑΟΖ, να απορρίψει τη δημιουργία προβλημάτων από το AKP αναφορικά με το Καστελόριζο και ξεκάθαρα να εννοήσει ότι οποιαδήποτε έγερση προβλημάτων από την Τουρκία θα έχει σοβαρότατα αποτελέσματα»…

Ας ελπίσουμε ότι η έγερση του ζητήματος ενός πασίγνωστου διεθνώς αναλυτή με τεράστιες διασυνδέσεις στο «κατεστημένο» της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής σε Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ, στέλνει τα κατάλληλα μηνύματα, όχι τόσο στην Τουρκία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά στην Ελλάδα, επειδή το να κατανοήσουν οι Έλληνες το τεράστιο γεωστρατηγικό «παίγνιο» που εξελίσσεται πλέον στην ευρύτερη περιοχή, είναι σαφέστατα το πρώτο βήμα για την αποφασιστική έξοδο της χώρας από την κρίση…

defence point

Kastelorizo - Mediterranean Flashpoint?

Remember the name Kastelorizo; you heard it here first.

It is the far-flung, easternmost island of Greece, 80 miles from Rhodes, 170 miles west of Cyprus, but just 1 mile off the coast of Turkey. Kastelorizo (in Greek, Καστελόριζο; or officially Megisti, Μεγίστη) is tiny, comprising just 5 square miles, plus some yet smaller, uninhabited islands. Its 430 inhabitants are way down from 10,000 in the late nineteenth century. The Lonely Planet travel guide has picked it as one of the four best Greek islands (out of thousands) for diving and snorkeling. There's no public transportation from nearby Anatolia, only from distant Rhodes by airplane or ferry.

That Athens controls this wisp of land implies it could (but does not yet) claim an exclusive economic zone (EEZ) in the Mediterranean Sea that reduces the Turkish EEZ to a fraction of what it would be were the island under Ankara's control, asmaps reproduced from the Cypriot newspaper I Simerini illustrate show. The top map shows the Greece claiming its full 200-nautical mile EEZ and controlling Kastelorizo EEZ (indicated by the red arrow); the bottom one shows the Greek EEZ minus Kastelorizo (indicated by the white arrow).

Were Athens to claim its full EEZ, Kastelorizo's presence would make its EEZ contiguous with the EEZ of Cyprus, a factor with great import now, at a moment of massive off-shore gas and oil discoveries. Kastelorizo with an EEZ benefits the emerging Greece-Cyprus-Israel alliance by making it possible to transport either Cypriot and Israeli natural gas (via pipeline) or electricity (via cable) to Western Europe without Turkish permission. This has taken on special urgency since Nov. 4, when Turkey's minister for energy, Taner Yıldız, announced that his government would not permit Israeli natural gas to transit Turkish territory; Ankara will likely also ban Cypriot exports.

Turkey's Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan and his ruling AKP party colleagues accept Greek controlof Kastelorizo and its six nautical miles of territorial waters, but not more and certainly not its full EEZ rights. Indeed, in their eyes, Greek assertion of an EEZ constitutes a casus belli. By neutering Kastelorizo, Ankara can lay claim to large economic area in the Mediterranean and block cooperation among its adversaries. This is why the island could become a flashpoint.

Top: Greece's EEZ with Kastelorizo. Bottom: Greece's EEZ without Kastelorizo.

Several developments point to AKP intimidation of Greece concerning Kastelorizo. First, in September, it authorized a Norwegian ship, the Bergen Surveyor, accompanied by other sea craft, to begin prospecting for gas and oil south of Kastelorizo, including some of the island's continental shelf. Second, Turkishwarships have trained with live ammunition between Rhodes and Kastelorizo. Finally, Turkish military aircraft four times in 2011 overflew Kastelorizo without permission, sometimes very low with reconnaissance aircraft.

This bellicosity fits a larger pattern. The AKP government, especially since it has took full control of the armed forces in late July, has shown increasing hostility toward Cyprus, Israel, Syria, and Iraq. In addition, Ankara has long denied Cyprus its EEZ, so doing the same vis-à-vis Kastelorizo builds on an established policy. Indeed, the Turks' brutal, napalm-assisted 1974 conquest of the northern 36 percent of Cyprus set a precedent for seizing nearby island territory. Grabbing Kastelorizo would require about as much time as reading this article.

So far, responses to heightened Turkish aggressiveness in the Mediterranean have focused on deterring Turkish feints toward gas and oil reserves in the Cypriot EEZ, with navies and statements from the United States and Russia backing the Republic of Cyprus' right to exploit itseconomic resources. Cypriot president Demetris Christofias warned that if Ankara persists with its gunboat diplomacy, "there will be consequences which, for sure, will not be good." Israeli Deputy Foreign Minister Danny Ayalon told the Greeks that "If anyone tries to challenge these drillings, we will meet those challenges" and his government enhanced security not only for its own maritime fields but also for drilling areas in Cypriot waters. On at least one occasion, Israeli warplanes have confronted Turkish ships.

Such clear signals of resolve are welcome. As the European Union pushes Greece to drill for hydrocarbons to find new sources of income, it should also support Athens declaring its EEZ, reject AKP troublemaking vis-à-vis Kastelorizo, and clearly indicate the dire results for Turkey of any trouble-making toward an island now happily renowned for its diving and snorkeling.

Mr. Pipes (www.DanielPipes.org) is president of the Middle East Forum and Taube distinguished visiting fellow at the Hoover Institution of Stanford University. © 2012 by Daniel Pipes. All rights reserved.

http://infognomonpolitics.blogspot.com

Στο αίμα πνίγεται η Συρία

• 0
• 
  
• 
  
• 
  

Σε 21 ανήλθαν οι άμαχοι που έχασαν σήμερα τη ζωή τους στη Συρία, οι 15 εκ των οποίων σκοτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς των δυνάμεων του συριακού καθεστώτος στην πόλη Χομς, αναφέρει σε νεώτερη ανακοίνωσή του το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Εννέα άμαχοι, μεταξύ των οποίων μία γυναίκα, σκοτώθηκαν από πυροβολισμούς, βομβαρδισμούς και μια απόπειρα επίθεσης στη συνοικία Χαλντιγέ ενώ άλλοι έξι άμαχοι σκοτώθηκαν σε παρόμοια επεισόδια βίας στην Μπάμπα Αμρ. Ένας 15χρονος έχασε επίσης τη ζωή του στη Χούλα, κοντά στη Χομς.

Επίσης τέσσερις στρατιώτες σκοτώθηκαν από ομάδα λιποτακτών στην Χαλντιγέ, σύμφωνα με το Παρατηρητήριο.

Επιπλεον, στην επαρχία της Δαμασκού, στην πόλη Ζαμπάντανι, πέντε πολίτες σκοτώθηκαν από βομβαρδισμό του συριακού στρατού, ο οποίος έχει περικυκλώσει εδώ και αρκετές ημέρες την πόλη αυτή.

Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο, οι συνθήκες είναι δύσκολες από ανθρωπιστικής άποψης στην πόλη αυτή, η οποία έχει εγκαταλειφθεί από πολλούς κατοίκους.

«Τα προϊόντα διατροφής δεν φτάνουν στις ζώνες που πολιορκούνται από τον συριακό στρατό», δήλωσε παράλληλα ο Άχμαντ αλ Κάσιρ, εκπρόσωπος του «Συμβουλίου της Επανάστασης», μια οργάνωση ακτιβιστών στη Χομς.

«Πλέον υπάρχει μόνο ένα νοσοκομείο εκστρατείας, το οποίο λειτουργεί στην Μπάμπα Αμρ, αλλά υπάρχουν ελλείψεις σε φάρμακα και αίμα. Στην Μπάμπα Αμρ υπάρχουν 400 τραυματίες», συμπλήρωσε ο Φάντι Αμπντάλα, ένας άλλος ακτιβιστής, μέλος της «Γενικής Επιτροπής της Συριακής Επανάστασης», μια άλλη οργάνωση αντικαθεστωτικών.

Ο ίδιος διευκρίνισε ότι το νοσοκομείο βομβαρδίστηκε χθες.

http://troktiko.eu

Απελευθέρωση 49 πρακτόρων ζητά η Τουρκία

Διαπραγματεύσεις με τη Δαμασκό έχει ξεκινήσει η Τουρκία για την απελευθέρωση 49 αξιωματικών των τουρκικών υπηρεσιών πληροφοριών... που κρατούνται στη Συρία.
Η Δαμασκός και η Άγκυρα «άρχισαν διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση 49 αξιωματικών των Τουρκικών υπηρεσιών πληροφοριών που δρούσαν στην παρανομία πριν συλληφθούν από τις συριακές αρχές», μετέδωσε ο τουρκικός ραδιοσταθμός Cham FM, που πρόσκειται στην κυβέρνηση.

«Η Συρία έθεσε τρεις προϋποθέσεις για την απελευθέρωσή τους: Την ανταλλαγή των Τούρκων αξιωματικών με μέλη του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (ASL) που βρίσκονται στο έδαφος της Τουρκίας, να θέσει η Τουρκία τέρμα στη διείσδυση στοιχείων του ASL από το τουρκικό έδαφος προς τη Συρία, και να σταματήσει να εκπαιδεύει τα μέλη του ASL», διευκρίνισε ο Cham FM.

Η Δαμασκός έχει επίσης απαιτήσει «το Ιράν να είναι μάρτυρας της συμφωνίας μεταξύ των δύο μερών», προσέθεσε η ίδια πηγή.

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com

Twenty Years Since the First Gulf War- Achievements and Failures

The decision of Iraqi leader Saddam Hussein to invade Kuwait in the summer of 1990 confronted the Bush Administration with a critical test. The question under examination was not merely the valid conquest of Kuwait by Iraq but also the larger issue of the international territorial status quo. Since the end of the Second World War, the international community has been operating under a rather general consensus: The status quo that was created after the war should be accepted by all nations. States might have aspirations to change the existing status-quo. However, any change could be achieved only by peaceful means.

Zaki Shalom*

The U.S. administration was well aware that acknowledging the conquest of Kuwait by Iraq might lead to two disastrous consequences. a. Iraq, realizing that its violent move was not met by significant punitive measures, would not be satisfied with the conquest of Kuwait only, and would try to enlarge its territorial expansions to other states in the region, mainly the Gulf States and Saudi Arabia. b. Members of the international community would also conclude that a violent move against other states bares no real risk. Thus, they also would be tempted to carry out aggressive measures against their neighbors. These two developments might certainly destabilize the international community and would have far-reaching consequences not only in the political arena but also on its economic stability.

The U.S. under the Bush senior administration has successfully handled this matter. The United States had a choice of undertaking an appeasement policy towards Saddam Hussein.

It had good reasons to choose this option. Saddam Hussein demonstrated determination and exceptional self-confidence in the months preceding the war.

There was also information that he had unconventional weapons in his stockpile.

Nobody could disprove this possibility. He made it clear he was determined to achieve his strategic goals and was ready to pay any price needed for that. Furthermore, any military option against Saddam Hussein by the United States could have endangered U.S. forces in the region and also the interests of U.S. allies in the region, such as Israel, Saudi Arabia, Egypt, and Jordan.

Notwithstanding these apparent risks, the Bush administration decided not to undertake the appeasing course. It was made clear to the Iraqi regime that the U.S. was ready to make certain concessions that would satisfy the Iraqi leaders but would not in any way acquiesce with the demand of the Saddam Hussein regime to annex Kuwait into Iraqi territory.

On January 17, 1991, the military operation, Desert Storm, began in a huge air strike by the United States against the Iraqi army. The land operation of the coalition forces had begun shortly afterward on Feb 24, 1991. In the beginning of March, Iraq was forced to ask for a ceasefire following the near total crush of its army. The U.S. army had made very wise use of its huge air superiority over the Iraqis. The use of air force had dramatically decreased the number of causalities of American forces. As a result, there was no significant opposition from the American public to the war.

The United States' decision to undertake a military option with the support of its allies had certainly enhanced its credibility and deterrence power. Beyond the operation's success, the First Gulf War was also accompanied by an impressive diplomatic achievement of the United States in at least two aspects:

a. The establishment of an international coalition, which was comprised of thirty-four states including Arab nations who fought against Iraq under the umbrella of the United Nations.

b. The ability of the U.S. to restrain Israel from carrying out retaliation against Iraq following the launching of thirty nine rockets from Iraq to Israeli cities. The Bush administration correctly feared that retaliation by Israel would destabilize the coalition that they worked so hard to establish.

However, in a historical perspective one must emphasize that together with the operational and diplomatic successes, the U.S. also had strategic mishaps whose consequences are apparent even today. The first was related to the fact that the United States refrained from bringing about the downfall of Saddam Hussein during this war. It seems that the Bush administration had abstained from doing so in order to let Iraq be a counterbalance to Iran. It rightly feared that the downfall of Saddam's regime would cause regional instability by increasing the power of Iran.

However, from today's perspective we see that this American assessment was not close to being fulfilled. Saddam Hussein continued to provoke U.S. interests and forced the Americans to go to another war against him, which had been much less successful than the first one. Today, Iraq is a weak state whose stability both in terms of its regime and territorial integrity is in real danger while Iran is much stronger. Its regime seems to be quite stable and is continuing its endeavors to build its nuclear capabilities. Notwithstanding repeated American threats to prevent Iran from achieving a nuclear capability, Iran appears to perceive that the United States is hesitant to cross red lines and to undertake military measures against it.

We may assume, although there is no certainty, that if the United States had undertaken tougher measures to bring about the downfall of Saddam Hussein during the First Gulf War it would not have needed to enter the "muddy swamp" again in the Second Gulf War. If the United States had demonstrated unshaken determination and decisiveness during the first war, there is a likelihood that the Iranian regime would have hesitated to continue its provocative policy against U.S. interests. Perhaps it would have even decided to refrain from prolonging its nuclear project.

The other U.S. letdown was related to its policy with regard to the Arab-Israeli conflict in general and the Israeli-Palestinian conflict in particular. The Bush administration has backed the argument even after the Gulf War, that the Israeli-Palestinian conflict was the main factor in the creation of the lack of stability in the Middle East. It further argued that the resolution of this conflict would bring about a much more stable and peaceful Middle East. This principle has been adapted by all the presidents who followed Bush and is certainly a central axis in President Obama's Middle East policy.

The practical significance of this erroneous doctrine is that there is almost no possibility to establish an alliance of moderate pro-Western Middle Eastern states against Iran as long as there is no solution to the Israeli-Palestinian conflict. There is no doubt that the lack of such an alliance dramatically enhances the power of Iran in both the region and the international community and makes it much more difficult for the U.S. and its allies to struggle against the Iranian nuclear project.

* Prof. Zaki Shalom is a senior researcher at the Ben-Gurion Research Institute, Ben-Gurion University and a senior research fellow at the Institute for National Security studies.

http://www.cemmis.edu.gr

Τουρκικό «Βαθύ Κράτος»: Δύο Εσωτερικοί Πόλεμοι με τον Ίδιο Πρωταγωνιστή

Στους κόλπους του τουρκικού «βαθέος κράτους» διεξάγονται σήμερα δύο πόλεμοι: ένας γνωστός και εμφανής και ένας άγνωστος και σκιώδης. Και στους δύο αυτούς εσωτερικούς πολέμους πρωταγωνιστής είναι το ίδιο πρόσωπο: ο μυστηριώδης ιμάμης Φετουλλάχ Γκιουλέν.Ο πρώτος πόλεμος ήταν αυτός που εκδηλώθηκε με την αποκάλυψη των σκανδάλων του Σουσουρλούκ και της Εργκενεκόν, που οδήγησαν στο αποφασιστικό «ξήλωμα» του κεμαλικού κατεστημένου σε κάθε βαθμίδα εξουσίας - και παραεξουσίας … Στον πόλεμο αυτό, που εν πολλοίς μοιάζει σήμερα να έχει κριθεί, ο Γκιουλέν και το δίκτυο ανθρώπων που ανήκουν στο το κίνημά του, ιδίως στις τάξεις της τουρκικής Δικαιοσύνης, ξεκίνησαν τις διαδικασίες που τα τελευταία χρόνια έχουν καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου άλλοτε πανίσχυρους εκπροσώπους της κεμαλικής-κοσμικής νομενκλατούρας, ιδίως στον τουρκικό στρατό.

Αν και στην Δύση η εκκαθάριση αυτή χαιρετίζεται ως μία «κατάκτηση του κράτους δικαίου», της «δημοκρατίας» και της «διάκρισης των εξουσιών», στην πραγματικότητα εκτυλίσσεται σε μία διαδικασία υποκατάστασης του κεμαλικού «βαθέος κράτους» από ένα νέο «βαθύ κράτος», που φέρει την σφραγίδα του Γκιουλέν και σηματοδοτεί πολιτικά την σημερινή ηγεμονία του κόμματος του Ερντογάν στις «αθέατες» περιοχές του πλέγματος εξουσίας στην Τουρκία.

Έκδηλο παράδειγμα της πραγματικότητας αυτής είναι η προσαγωγή στη δίκη της Εργκενεκόν του δημοσιογράφου Ahmet Şık και η κατάσχεση του βιβλίου του «Ο Στρατός του Ιμάμη», στο οποίο περιγράφεται η διείσδυση του δικτύου υποστήριξης - αδελφότητας ( Cemaat) του Γκιουλέν στις δομές εξουσίας της Τουρκίας. Για τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», ο Şık προσήχθη όχι επειδή είναι αναμεμειγμένος στην υπόθεση πραξικοπήματος κατά του Ερντογάν, στα πλαίσια της συνωμοσίας της Εργκένεκον, αλλά γιατί το κατασχεθέν βιβλίο του παρέχει αποδείξεις για το ότι η εν λόγω υπόθεση αποτελεί μία πολλή καλή πρόφαση για τον Ερντογάν και τον Γκιουλέν να αλώσουν εσωτερικά το – μέχρι πρότινος κεμαλικό – «βαθύ κράτος» της γείτονος.

Ο Γκιουλέν, που ζει αυτοεξόριστος στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ, διατηρεί ένα δίκτυο χιλιάδων σχολείων σε 140 χώρες σε όλον τον κόσμο και προωθεί μία «πεφωτισμένη»εκδοχή του ισλαμισμού, ανοικτή στον διάλογο με τις άλλες θρησκείες και με την επιστημονική γνώση. Η εκδοχή του Ισλάμ που λανσάρει ο Γκιουλέν αποτελεί βασικό κορμό των ιδεών του «μετριοπαθούς ισλαμισμού» που λανσάρει στον τουρκικό κρατικό μηχανισμό το AKP του Ερντογάν στη θέση της φθίνουσας κεμαλικής ιδεολογίας. Η σχέση Γκιουλέν και Ερντογάν είναι πολύ παλιά, ενώ το Cemaat αποτελεί ένα σημαντικό τμήμα της εκλογικής βάσης του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) με τα μέλη του να έχουν καταλάβει τις κορυφαίες θέσεις στην κρατική διοίκηση, την αστυνομία και – όπως ήδη αναφέραμε - στην Δικαιοσύνη.

«Οι έρευνες για την Εργκενεκόν είναι το πιο σημαντικό τμήμα της προσπάθειας των Cemaat να πάρουν την εξουσία στην χώρα…», γράφει ο Şık σε χειρόγραφο σημείωμά του από την φυλακή σε ερωτήσεις του αμερικανικού περιοδικού Foreign Policy. «Πρέπει να πω ότι το “βαθύ κράτος” είναι ακόμη άθικτο. Απλά ο ιδιοκτήτης άλλαξε» και προσθέτει ότι η ιδιοκτησία έχει περάσει πλέον στα χέρια του ΑΚΡ και του Cemaat.
Όμως, καθώς το «ξήλωμα» του κεμαλικού κατεστημένου μοιάζει να φτάνει στο τέλος του, οι νέοι «συνιδιοκτήτες» φαίνεται πως διαλύουν το «γάμο συμφέροντος» που είχαν συνάψει. Κάποιες ενδείξεις κάνουν τους αναλυτές να πιστεύουν πως έχουν εισέλθει σε φάση ανταγωνισμού, η οποία μπορεί είναι η έναρξη του δεύτερου, αφανούς και σκιώδους πολέμου στο εσωτερικό του «βαθέος κράτους», με σοβαρές επιπτώσεις για την Τουρκία.

Ενδεικτικά αναφέρουμε την πρόβλεψη που διατύπωσε ο διαπρεπής Τούρκος καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Harvard, Ντάνι Ρόντρικ, σε συνέντευξή του στην ελληνική εφημερίδα « Free Sunday» (08-10-2011). Συγκεκριμένα, ερωτήθηκε για το πώς βλέπει τις οικονομικές και πολιτικές προοπτικές της Τουρκίας. Για την οικονομία εμφανίστηκε αισιόδοξος, αναμένοντας μία διόρθωση που θα αντανακλά τον «υποκείμενο δείκτη ανάπτυξης 5%-6%, που βασίζεται στον εξαιρετικά δραστήριο ιδιωτικό τομέα».

Όμως, αναφορικά με το μέλλον της πολιτικής σταθερότητας της χώρας τόνισε ότι ανησυχεί ιδιαιτέρως. «Το δικαστικό σύστημα στην Τουρκία έχει κυριευτεί από μια νομική μαφία, που εξαπλώνεται σαν καρκίνος. Προβλέπω αυξανόμενη αντιπαράθεση μεταξύ του Ερντογάν και του στενού του κύκλου στο AKP από τη μία και του κινήματος Γκιουλέν, που στηρίζει τις νομικές παρατυπίες οι οποίες υπονομεύουν το κράτος Δικαίου», υπογράμμισε ο οικονομολόγος της Σχολής Διακυβέρνησης «John F. Kennedy» του Harvard.

Ήδη, μία σειρά από γεγονότα μάς προϊδεάζουν για την επερχόμενη αυτή σύγκρουση. Κατά την πρόσφατη αεροπορική επιδρομή στις κουρδικές περιοχές της Τουρκίας, όπου σκοτώθηκαν 35 Κούρδοι πολίτες, ο Ερντογάν δικαιολόγησε το στράτευμα, σε αντίθεση με ΜΜΕ προσκείμενα στον Γκιουλέν, που έκαναν λόγο για παρακρατική ενέργεια με στόχο την αποσταθεροποίηση της χώρας. Αλλά και στο θέμα του στολίσκου για την Γάζα, ο Γκιουλέν εμφανίστηκε να παίρνει εφέτος αποστάσεις από την αντιισραηλινή ρητορική του Τούρκου πρωθυπουργού.

Ωστόσο, ακόμη και όσοι αναλυτές μελετούν χρόνια το φαινόμενο «Φετουλλάχ Γκιουλέν», δεν μπορούν να προβλέψουν ποιοι είναι οι πολιτικοί σκοποί του ιμάμη και του Cemaat. Όπως αναφέρει ο Şık στο παραπάνω σημείωμά, «κάτι έχει πάρει την εξουσία στην Τουρκία, αλλά δεν είναι η σαρία», για να προσθέσει: «δεν μπορώ να κατονομάσω σωστά αυτό το “πράγμα”» !

Ας μας επιτραπεί, από τα παραπάνω περιστατικά, αλλά και από την θρησκευτική φυσιογνωμία τόσο του ΑΚΡ, όσο και του Γκιουλέν και του ρεύματος που εκφράζει, να εικάσουμε ότι οι τελευταίοι ίσως να φιλοδοξούν να αποτελέσουν μία εναλλακτική φόρμουλα γι’ αυτό που, όπως έχουμε και άλλες φορές τονίσει, απέτυχε να προωθήσει ο Ερντογάν: την ριζική αναθεώρηση του μονοεθνικού χαρακτήρα της Τουρκίας – όπως ήθελε η κεμαλική «ορθοδοξία» – και με στόχο την ισότιμη ενσωμάτωση των Κούρδων σε ένα μεταμοντέρνο «μιλλέτ» από κοινού με τους τουρκικής εθνότητας πολίτες της χώρας.

Φυσικά κι αυτοί καλούνται να ανταποκριθούν σε ένα πολύ υψηλό στοίχημα, στο πλαίσιο αυτό, καθώς οι Κούρδοι της Τουρκίας έχουν αφυπνιστεί εθνικά, ενώ η ύπαρξη του μορφώματος του κουρδικού Βορείου Ιράκ δεν αποτελεί ασφαλή εγγύηση για την μετατροπή του σημερινού τουρκικού κράτους σε ένα είδος μεσανατολικής «Αυστροουγγαρίας» του 21ου αιώνα.

Εντωμεταξύ, καθώς το 2012 αναμένεται να ψηφιστεί το νέο τουρκικό Σύνταγμα, που ο Ερντογάν φιλοδοξεί να θεσμοποιήσει την δική του «ενός ανδρός αρχή», μία νέα εστία διαφωνίας ανάμεσα στους δύο πόλους της σημερινής, μετα-κεμαλικής, ιθύνουσας τάξης της Τουρκίας μοιάζει να αναδεικνύεται. Την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος Γκιουλ θεωρείται ότι έχει στενούς δεσμούς με το Cemaat– και στην γείτονα πληθαίνουν οι φήμες για την υγεία του Ερντογάν …

http://www.energia.gr/article.asp?art_id=53908

Με το βλέμμα στο Ιράν

Ανεβαίνουν επικίνδυνα οι τόνοι της αντιπαράθεσης μεταξύ Ιράν και Δύσης. Χθες η Washington Post έγραφε ότι οι ΗΠΑ θεωρούν πιθανό το ενδεχόμενο να αναλάβει το Ισραήλ στρατιωτική δράση εναντίον της Τεχεράνης την άνοιξη.Το θέμα απασχολεί και τη Διεθνή Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια που ολοκληρώνεται αύριο.Το 2012 θα είναι η χρονιά που θα τελειώσουν οι πόλεμοι, είπε πρόσφατα ο επικεφαλής της Διάσκεψης Βόλφγκανγκ Ίσινγκερ. Αναθεωρεί τώρα τις εκτιμήσεις του;

"Ελπίζω πως όχι. Αναφερόμουν στις εξελίξεις στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Στο Μόναχο θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές με όλους τους συμμετέχοντες και εμπλεκόμενους ότι σε περίπτωση αποτυχίας της πολιτικής των κυρώσεων εναντίον του Ιράν, η ανάληψη στρατιωτικής δράσης, δηλαδή ο πόλεμος, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως η μοναδική πλέον επιλογή. Θα ισοδυναμούσε με τη χρεοκοπία της πολιτικής, της διπλωματίας και αυτό ακριβώς θέλουμε να αποτρέψουμε μέσω του φόρουμ στο Μόναχο".

Ποιά θα ήταν όμως η εναλλακτική επιλογή;

"Καταρχήν δεν έχει διαφανεί ακόμη εάν η πολιτική των κυρώσεων αποφέρει αποτελέσματα. Θα πρέπει να το δούμε το προσεχές διάστημα. Κατά δεύτερον, σε περίπτωση αποτυχίας, θα μπορούσαμε να πάρουμε ως μέτρο σύγκρισης το μοντέλο της αντιπαράθεσης μεταξύ Δύσης και Ανατολής στον Ψυχρό Πόλεμο. Γιατί να μην αποδώσει μια πολιτική περιορισμού των χωρών της Δύσης, του ΝΑΤΟ, των αραβικών χωρών, της Ρωσίας έναντι του Ιράν;"

Ο πόλεμος η χειρότερη επιλογή

Ίσινγκερ: Ο πόλεμος θα ισοδυναμούσε με τη χρεοκοπία της πολιτικής

Το Ισραήλ γνωρίζει ότι η ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον του Ιράν είναι η χειρότερη δυνατή επιλογή, εκτιμά ο ειδικός: "Γιατί έτσι θα δημιουργήσουμε νέες εστίες κρίσης και το ζήτημα της τρομοκρατίας θα βρεθεί και πάλι στο επίκεντρο της διεθνούς πολιτικής. Δεν μπορώ να φανταστώ χειρότερη επιλογή από την ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον του Ιράν".

Τι θα γίνει όμως με τις "παλιές" εστίες κρίσης; ΗΠΑ και Γαλλία θέλουν να αποσύρουν τα στρατεύματά τους από το Αφγανιστάν ήδη την ερχόμενη χρονιά. Γιατί αυτή η βιασύνη;

"Τα όσα ακούμε από την Ουάσιγκτον δεν οφείλονται μόνον στην κατάσταση στο Αφγανιστάν ή σε μια νέα ανάγνωση αυτής της κατάστασης. Σχετίζεται άμεσα και με τον πολιτικό βίο, με τον προεκλογικό αγώνα στη χώρα. Προσωπικά έχω κατανόηση για τα αισθήματα των αμερικανών πολιτών, που έχουν σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος των ευθυνών στο Αφγανιστάν και οι οποίοι μετρούν και τα περισσότερα θύματα".

Λάθος στρατηγική στο Αφγανιστάν;

Οι ΗΠΑ θεωρούν πιθανό το ενδεχόμενο να αναλάβει το Ισραήλ στρατιωτική δράση εναντίον της Τεχεράνης την άνοιξη

Ο υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων Μιτ Ρόμνει άφησε να εννοηθεί ότι είναι τελείως παράλογο να ανακοινώνει κανείς στον εχθρό την ημέρα της αποχώρησής του. Γιατί συζητείται εντέλει τόσο ανοιχτά το ζήτημα αυτό;

"Είναι οι εσωτερικές πιέσεις που δεχόμαστε όλοι, στην Ουάσιγκτον, το Βερολίνο, το Παρίσι, ειδικά στο Παρίσι. Φυσικά και δεν είναι ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης των πραγμάτων, αλλά ζούμε σε δημοκρατίες. Η πολιτική ζητά συμβολικά και πραγματικά βήματα προς τον τερματισμό αυτού του πολέμου. Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι είναι πιο συνετό να αφήνεις τον εχθρό σου στην αβεβαιότητα, να μην γνωρίζει τα σχέδιά σου, αυτό το γράφει κάθε στρατιωτικό εγχειρίδιο. Αλλά σε μια ανοιχτή και διάφανη δημοκρατία δεν μπορείς να κρατάς τέτοια μυστικά. Αυτό βέβαια καθιστά τη διεξαγωγή πολέμων δύσκολη για μια δημοκρατία".

Christoph Heinemann (DLF) / Κώστας Συμεωνίδης

Υπεύθ. σύνταξης: Σταμάτης Ασημένιος
http://www.dw.de/dw/article/0,,15716487,00.html

38.000 ΟΧΙ στη Γερμανία από έναν Έλληνα!Μια απίστευτη ιστορία

Ο Ουϊνστον Τσώρτσιλ είχε πει το ιστορικό “οι ήρωες πολέμανε σαν ΄Έλληνες”. Όπως φάνηκε βέβαια εκ των υστέρων δεν ήταν μόνο αναγνώριση του αγώνα των Ελλήνων ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα, αλλά και εκδήλωση της ανησυχίας του,γι΄ αυτό το λαό που στα πολύ δύσκολα με κάποιο μαγικό τρόπο αφυπνίζεται,ενώνεται,πολεμά μέχρι θανάτου για την εθνική του αξιοπρέπεια. Γι΄ αυτό και αμέσως μετά τα καλά και θερμά του λόγια, ο Τσώρτσιλ, έπαιξε σημαντικό ρόλο στον εθνικό διχασμό που ακολούθησε το τέλος της Κατοχής.

Δεν γνωρίζουμε αν ο Βρετανός πρωθυπουργός είχε στο μυαλό του κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό που τον έκανε να εκφράσει το θαυμασμό του για τη μαχητικότητα των Ελλήνων. Δεν γνωρίζουμε αν είχε ακούσει ποτέ την ιστορία ενός Έλληνα λοχία που έχοντας απέναντί του τη πιο σύγχρονη πολεμική μηχανή της εποχής, έμεινε μόνος του μέσα σ΄ ένα πολυβολείο και “έριξε” 38.000 σφαίρες εναντίον των Γερμανών εισβολέων! Σταμάτησε όταν του τελείωσαν οι σφαίρες και αφού είχε προξενήσει απίστευτες απώλειες στους Γερμανούς!

Η ιστορία του λοχία Δημήτρη Ίτσιου και το τραγικό του τέλος είναι ίσως το καλύτερο μήνυμα αυτή την ημέρα μνήμης. Και είναι ένα μήνυμα ότι κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να σκύψεις,αν δεν το επιτρέψεις εσύ ο ίδιος.


6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941

Ο Δημήτριος Ίτσιος γεννήθηκε το 1906 στην ακόμα σκλαβωμένη τότε Μακεδονία από Βλάχους γονείς. Παντρεύτηκε την Άννα Κ. Νανοπούλου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τη Μαρία και τον Αναστάση. Με την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου επιστρατεύθηκε ως έφεδρος λοχίας και υπηρετούσε στο Μπέλες, πάνω από το χωριό του, τα Άνω Πορόια Σερρών.
Εκεί επάνω, στην κορυφογραμμή του Μπέλες, ήταν στημένα τα πρώτα πρόχειρα φυλάκια της προκάλυψης της «γραμμής Μεταξά».

Λίγο πιο κάτω, σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από την οροθετική γραμμή, βρίσκονταν τα εννέα σκυρόδετα ελληνικά πυροβολεία, στημένα κατά μήκος της δεύτερης αμυντικής γραμμής. Οι υπερασπιστές των πυροβολείων, είχαν εντολή να αμυνθούν ώσπου ο στρατός του υποτομέα Ροδοπόλεως να συμπτυχθεί χωρίς απώλειες προς τα Κρούσια κι αμέσως μετά, να εγκαταλείψουν κι αυτοί τις θέσεις τους με κανονική υποχώρηση, έχοντας ως πλεονέκτημα την άριστη γνώση της περιοχής.




Ο Ίτσιος κατά την εισβολή των Γερμανών στο Μπέλες, στις 6 Απριλίου 1941, βρέθηκε να είναι επικεφαλής του Πολυβολείου Π8. Η ώρα είναι 5.15΄ όταν ψηλά στην «Ομορφοπλαγιά» του Μπέλες η πιο τέλεια πολεμική μηχανή της εποχής αρχίζει το καταστροφικό της έργο. Το πρώιμο γλυκοχάραμα έρχεται συντροφευμένο από ομοβροντίες Γερμανικών πυροβόλων, όλμων και πολυβόλων. Αρχίζει η επίθεση. Ανταπαντούν οι υπερασπιστές της προκάλυψης. Τα μάτια του Ίτσιου και των συντρόφων του κατακόκκινα απ’ την ολονύχτια αγρυπνία ερευνούν πόντο - πόντο το έδαφος μπροστά τους. Με το δάχτυλο στην σκανδάλη είναι έτοιμοι να αντιτάξουν σκληρή αντίσταση στην ιταμή επίθεση. Η προκάλυψη αντιστέκεται ηρωικά.

Ο ήλιος, στις πλαγιές του Μπέλες, αρχίζει σιγά - σιγά το καθημερινό του ανηφόρισμα. Κάποια στιγμή ακούγεται βόμβος αεροπλάνων. Τρία ή τέσσερα «στούκας» πλησιάζουν την περιοχή και ξερνούν σίδηρο και φωτιά. Στη σφοδρότητα των επίγειων και ουράνιων επιθέσεων δεν αντέχει άλλο η προκάλυψη. Αναδιπλώνονται οι υπερασπιστές της πρώτης γραμμής.

Έρχεται η σειρά των πολυβολείων. Θερίζουν τα πολυβόλα τους. Ατσάλινοι οι υπερασπιστές τους καθηλώνουν τους Γερμανούς. Τα αεροπλάνα βουτούν και ξαναβουτούν με λύσσα σκορπώντας φωτιά και όλεθρο. Τα οχυρά αντιστέκονται. Οι υπερασπιστές των πολυβολείων ποτίζουν με το αίμα τους τα ιερά χώματα της γενέθλιας γης.

Σταδιακά τα ελληνικά πυροβολεία Π3, Π4, Π5 και Π9, σιγούν. Ακολουθεί το Π6 που, περικυκλωμένο από τον εχθρό, έπειτα από σθεναρή αντίσταση, καταλαμβάνεται το μεσημέρι…

Τα πυροβολεία Π7 και Π8, όμως, συνεχίζουν να μάχονται. Μέσα, βρίσκονται Έλληνες με ψυχή, θρεμμένοι με τα ιδεώδη της ελευθερίας, με τα ιδανικά της αυτοθυσίας. Έλληνες, που δε διαπραγματεύονται ούτε μια σπιθαμή ελληνικής γης… Γνωρίζουν πως δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτούς. Αλλά, δεν τους νοιάζει. Το πυροβολείο Π8, έχει στη διάθεσή του 38.000 φυσίγγια, που οι υπερασπιστές του είναι διατεθειμένοι να τα «ξοδέψουν» με τη «δέουσα τσιγκουνιά».

Κάποια στιγμή ο λοχίας Ίτσιος βλέποντας το μάταιο της θυσίας, διατάζει τους στρατιώτες της μονάδας του να εγκαταλείψουν το Π8. Ο ίδιος θα μείνει και θα προσπαθήσει να καλύψει μόνος του την σωτηρία τους. Μερικοί υπακούουν. Οι Ανωπορογιώτες όμως μένουν. Φίλοι και σύντροφοι στις δουλειές και στα γλέντια στο χωριό. Πιστοί συμμαχητές του τώρα στο Π8 στην απόφασή του για αντίσταση μέχρις εσχάτων. Στη θυσία.

Μεθυσμένος ο Ίτσιος από τους καπνούς και τη βαριά μυρωδιά της μπαρούτης, αλλά και σε κατάσταση έκστασης, αποκρούει με το πολυβόλο του τις λυσσασμένες απόπειρες των Γερμανών για κατάληψη του οχυρού του. Γυαλίζουν τα κράνη των σκοτωμένων Γερμανών στρατιωτών της Βέρμαχτ στον απριλιάτικο ήλιο. Οι επιθέσεις συνεχίζονται, πληθαίνουν, σκληραίνουν.

Μα ο Ίτσιος δε σταματά με το πολυβόλο του να σκορπά τον όλεθρο και το θάνατο στο Γερμανό εισβολέα. Όσο πιο πολύ κρατήσει στο μετερίζι του, τόσο ποιό ασφαλής θα γίνει η υποχώρηση των άλλων προς τα Κρούσια. Ούτε σκέψη για τη δική του σωτηρία με φυγή.

Η χαρά της θυσίας για την πατρίδα δίνει φτερά στην ψυχή, στα χέρια, στο πολυβόλο του λοχία. Οι άδειοι κάλυκες γεμίζουν τον ελεύθερο χώρο του πολυβολείου. Το τηλέφωνο με τη Διοίκηση από ώρα έχει σιγήσει. Κάποια στιγμή τελειώνουν τα πυρομαχικά. Αμέσως μετά ακολουθεί μια αλλόκοτη σιωπή.

Οι Γερμανοί λουφάρουν. Αυτό φαίνεται, περίμεναν. Το τελείωμα των φυσιγγιών. Ο Λοχίας με τους συντρόφους του, γνωρίζουν πως έπραξαν το καθήκον τους. Πολέμησαν για την πατρίδα, για τις οικογένειές τους, τους φίλους τους. Ξέρουν πως μάλλον δεν θα ξαναδούν ποτέ τους δικούς τους ανθρώπους, για τους οποίους υπεραμύνθηκαν.

Με δυσκολία ανοίγουν τη βαριά σιδερόπορτα του φρουρίου τους. Τα άδεια φυσίγγια την έχουν φρακάρει. Σε λίγο βρίσκονται έξω. Στο γεμάτο από καπνούς, μυρωδιά μπαρούτης και θάνατο αέρα του βουνού.

Είναι προχωρημένο απόγευμα. Κράτησαν για καλά. Στην κατάσταση αυτή -μισοζαλισμένοι και ιδρωμένοι από την περίεργη σιωπή - ούτε που κατάλαβαν την περικύκλωσή τους, άοπλοι αυτοί, από ομάδα Γερμανών.

«Οι άνδρες, όσοι δεν εφονεύθησαν, συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι και μαζί μ’ αυτούς κι ο Λοχίας Ίτσιος Δημήτριος, αρχηγός του Πυροβολείου Π8. Το πυροβολείον τούτο, δια του φοβερού, πράγματι, πυρός, επέφερεν εις τους Γερμανούς τεραστίας φθοράς. Δι’ αυτό ο επικεφαλής αυτών Αξιωματικός, ζητάει να μάθει τον Αρχηγόν», μας πληροφορεί ο Συνταγματάρχης Γιακουμής στο πολεμικό του ημερολόγιο.

Ο επικεφαλής αξιωματικός σε άπταιστα Ελληνικά ζητά τον αρχηγό του φρουρίου Π8. Η σκηνή που ακολουθεί, ζωντανεύει, χωρίς υπερβολή, την Αλαμάνα με το Διάκο της πάνω στα Μακεδονικά βουνά. Ευθυτενής, με αγέρωχη αξιοπρέπεια χωρίς ίχνος πρόκλησης και ανόητης επίδειξης, κάνει ο Ίτσιος δυο - τρία βήματα μπροστά, χαιρετά στρατιωτικά το Γερμανό Αξιωματικό και με σταθερή φωνή αναφέρει:

- Ίτσιος Δημήτριος, λοχίας πεζικού.

Ξαφνιάζεται ο άλλος. Στα μάτια του εύκολα θα μπορούσε να διακρίνει κανείς το θαυμασμό του για το παλληκάρι.

- Συγχαρητήρια λοχία. Με τη γενναιότητά σου ζωντάνεψες εδώ πάνω, σε τούτα τα βουνά, την πανάρχαια ιστορία των προγόνων σου.

Αμέσως μετά του κάνει νεύμα να τον ακολουθήσει. Τον οδηγεί στο ξέφωτο μπροστά από το πολυβολείο, και δείχνοντας του τις δεκάδες των πτωμάτων των στρατιωτών του - πάνω από 200 κατά έγκυρη εκτίμηση - του λέει:

- Αυτό που βλέπεις λοχία είναι έργο δικό σου.

Ο Ίτσιος γαλήνιος σαν όλους τους πραγματικούς ήρωες απαντά λακωνικά:

- Έπραξα το καθήκον μου.

- Εσύ έπραξες το καθήκον σου. Τώρα η σειρά μου να «εκτελέσω» κι εγώ το δικό μου καθήκον.

Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Ελλήνων και Γερμανών στρατιωτών, βγάζει το πιστόλι του και στυλώνοντάς το στον κρόταφο του παλληκαριού τον εκτελεί εν ψυχρώ. Πέφτει άψυχο το παλληκάρι στα πόδια του εκτελεστή του. Μια αυλακιά άλικο αίμα πνίγει τα πρώτα αγριολούλουδα της «Ομορφοπλαγιάς» σημαδεύοντας τα όρια της γενναιότητας της πατριδολατρίας και της θυσίας από τη μια και της βαρβαρότητας, του φασισμού και της απανθρωπιάς από την άλλη. Ψυχρή, εγκληματική δολοφονία.

Ο Γερμανός ήξερε καλά πως τη στιγμή εκείνη, διέπραττε ένα έγκλημα πολέμου, μια στυγνή κι αποτρόπαια δολοφονία, μπροστά στα απορημένα βλέμματα των δικών του στρατιωτών και στα γεμάτα πίκρα και αγανάκτηση βλέμματα των συμπολεμιστών του Ίτσιου. Γιατί, ο λοχίας τους, δεν έπεσε. Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Έφυγε από τη ζωή άδικα, μια όμορφη Απριλιάτικη ημέρα στην καρδιά της άνοιξης…

Η θυσία του έχει καταγραφεί σε σχετική πολεμική έκθεση του 111/70 τάγματος Πεζικού, όπου μεταξύ των άλλων, αναφέρονται:

«….ο γενναίος Ίτσιος Δημήτριος με το σκληρό θάνατό του θα εισέλθει στο πάνθεον των ηρώων και η ιστορία θα αναγράφει το όνομά του προς παραδειγματισμό των επερχόμενων γενεών....»



Το πτώμα του, μαζί με αυτά των άλλων συμπολεμιστών του, ετάφη στην Ομορφοπλαγιά. Το 1946, η σύζυγός του, Άννα, μαζί με άλλους συγχωριανούς, ξέθαψαν και μετέφεραν τα οστά του και των άλλων πεσόντων στο Ηρώο του χωριού Άνω Πορόια. Είναι η χρονιά που απονέμεται μεταθανάτια στο λοχία ο βαθμός του Επιλοχία και το Αργυρό Αριστείο Ανδρείας για τη γενναιότητα και το θάρρος του. Πολλά χρόνια μετά στήνεται στην «Ομορφοπλαγιά» και κοντά στο θρυλικό πλέον Π8 αναμνηστική στήλη, το δε στρατόπεδο που υπάρχει στο χώρο της θυσίας του ονομάζεται «Στρατόπεδο Ίτσιου». Τέλος στις 10 Αυγούστου 1980, σε επίσημη τελετή γίνονται τα αποκαλυπτήρια της γλυπτικής σύνθεσης της κεντρικής πλατείας του χωριού Άνω Πορόια.

Σήμερα, επίκαιρα όσο ποτέ, σύμφωνα με το δημοσίευμα στο onalert.gr, ο ήρωας Δημήτριος Ίτσιος βροντοφωνάζει με τη χάλκινη σιωπή της προτομής του από την κεντρική πλατεία του Μακεδονίτικου κεφαλοχωριού, σε απόσταση αναπνοής από τα συμβατικά σύνορα του ασύνορου Ελληνισμού, ότι τα κόκκαλα των παλαιών και νέων Μακεδόνων ηρώων τσακίζουν αλύπητα τα βέβηλα χέρια φίλων και εχθρών, για όποια απόπειρα καπήλευσης της Ελληνικής ιστορίας.

- Ίτσιος Δημήτριος του Ευσταθίου...

- Παρών!

http://www.flashnews.gr/page.ashx?pid=3&aid=43213&cid=2


Επίκαιρο όσο ποτέ. Η ελληνική ψυχή σε όλο της το μεγαλείο.

Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο

Τελικά δεν έχουμε αντιληφθεί την ιστορικότητα των στιγμών που ζούμε σαν πολίτες αυτού του δύσμοιρου τόπου. Είναι σαν την πρωινή ομίχλη που καθαρίζει σιγά σιγά για να δεις που είναι ο αντίπαλος και να τον περιμένεις να σου επιτεθεί αμυνόμενος. Γιατί ακόμα και στην αντιμετώπιση των ξένων «συμβούλων» της Τρόικας εφαρμόζουμε το … αμυντικό δόγμα.

Και όλα αυτά ενώ οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται με κάθε «κρισιμότητα» που επιβάλλει η χειραγώγηση ενός λαού ο οποίος θα είναι αναγκασμένος για μια φορά ακόμα να αντιμετωπίσει τη δαμόκλειο σπάθη των περικοπών. Διαβουλεύσεις σε εξέλιξη με κύριο σημείο την οριστικοποίηση του PSI με σκληρούς διαπραγματευτές. Με το PSI ο έλληνας κάποτε μετρούσε την πίεση των ελαστικών του Τζιπ του πριν πάει για σκι στην Αράχοβα και τώρα είναι αυτό που δεν τον αφήνει να ξαναπάει εκεί λες και του σκάσανε τα λάστιχα.

Ούτε λίγο ούτε πολύ ζητούν να κατέβουν τα μισθολογικά όρια, να ξεχάσουμε τον αριθμό 600 και να μετράμε μέχρι το 500 και κάτι, ίσως και λιγότερο, καθόσον αμειβόμεθα πολύ καλύτερα από τους … βούλγαρους και τους ρουμάνους! Επίσης θα πρέπει να βγάλουν αναμνηστική φωτογραφία την τελευταία ημέρα στη δουλειά τους, περίπου 15.000 εργαζόμενοι. Με λίγη προσπάθεια ακόμα και θα κάνουμε πρωταθλητισμό στην … ανεργία στην ευρωζώνη τουλάχιστον.

Κάτι που απεφεύχθη όπως αναφέρθηκε, είναι οι απολύσεις στο προσωπικό των Ε.Δ. και των Σωμάτων Ασφαλείας. Να δούμε ποιος θα φυλάει τα σύνορα. Η παράταξη, κατά μήκος των συνόρων, των χιλιάδων λαθρομεταναστών που εισέρχονται καθημερινά, από την περιοχή του Έβρου θα έλυνε και το πρόβλημα της κατασκευής φράχτη. Αστειεύομαι, για να προλάβω τους θερμόαιμους υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά η αλήθεια είναι πως η μείωση του έμψυχου υλικού των Ε.Δ. πλήττει το αξιόμαχο τους.

Το θρίλερ συνεχίζεται με σενάριο που θα ζήλευε και ο Χίτσκοκ. Η ένταση αμείωτη όταν ακούς για περικοπές σε επικουρικές συντάξεις 30%. Επιπλέον, ξυπνάς με εφιάλτες από τις ομοβροντίες στο θέμα του 13ου και 14 ου μισθού. Πάντως η στρατιωτική δεοντολογία λέει πως ακόμα και αν χάσεις μια μάχη δε σημαίνει πως έχασες τον πόλεμο. Πολύ φοβάμαι πως στη δική μας περίπτωση συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: χάσαμε τον πόλεμο και πολεμάμε στα αποκαΐδια για τη χαμένη μας αξιοπρέπεια…

Ιωάννης Γιαννακόπουλος

Activists Say Over 200 Dead in Syria Attack

Associated Press

BEIRUT – Syrian forces unleashed a barrage of mortars and artillery on the battered city of Homs on Saturday, killing more than 200 people in what appears to be the bloodiest episode in the nearly 11-month-old uprising, activists said.

The government denied the assault, saying the reports are part of a "hysterical campaign" of incitement by armed groups against Syria, meant to be exploited at the Security Council as it prepares to vote on a draft resolution backing an Arab call for President Bashar Assad to give up power.

With the violence in Syria growing increasingly chaotic, diplomatic efforts to find a solution to the crisis have gained pace. But Russia, a strong ally of Syria, signaled Saturday it would oppose any resolution calling for a political transition in the country and had submitted its own amendments to the Western-backed draft.

Foreign Minister Sergey Lavrov warned Washington that any attempt to put a resolution to vote without taking Russia's opinion into account will only lead to "another scandal" at the Security Council. He spoke in an interview broadcast Saturday on Russian state television Rossiya.

Meanwhile, telephone calls to Khaldiyeh, the hardest hit district in Homs, were not going through, but residents of nearby areas described a hellish night of ceaseless shelling.

"Homs is on fire," said one opposition activist in a quieter area near the city, who did not want to be identified for fear of reprisal.

"All sides are attacking each other and the number of casualties is more than anyone can count," he said.

The government denied the assault and said that corpses shown in amateur videos posted online -- bodies that activists said were victims of the assault -- were purportedly of people kidnapped by "terrorist armed groups" who filmed them to portray them as victims of the alleged shelling.

One video showed a chaotic scene as men, with various wounds and gashes, were being tended to or were praying in what appeared to be a makeshift clinic in Khaldiyeh. Another showed a fire ravage a house in the district, as people desperately tried to put out the blaze with water.

Two main opposition groups, the British-based Syrian Observatory forHuman Rights and the Local Coordination Committees, said the death toll in Homs was more than 200 people and included women and children in mortar shelling that began late Friday. More than half of the killings -- about 140 -- were reported in the Khaldiyeh neighborhood, they said.

"This is the worst attack of the uprising, since the uprising began in March until now," said Rami Abdul-Rahman, the head of the Observatory, which tracks violence through contacts on the ground.

The reports could not be independently confirmed.

It was not immediately clear what precipitated the attack, but there have been reports that army defectors set up checkpoints in the area and were trying to consolidate control.

Unconfirmed reports also said gunmen, possibly army defectors, had attacked a military checkpoint in Khaldiyeh, captured 17 of its members, prompting intense clashes with the military.

Homs, Syria's third largest city, is a hotbed of dissent to Assad's regime and is known to shelter a large number of army defectors known as the Free Syrian Army. The city has seen several crackdowns by security forces but many parts of it remain outside of government control.

Ammar, a resident of the Bab Tadmur district of Homs, said the real death toll exceeded 330 people, and hundreds of others were wounded. He did not elaborate.

"A few more nights like this one and Homs will be erased from the map," said the distraught man by telephone. "We are being massacred, what is the Security Council still waiting for?" he asked.

The LCC called on residents of Homs and surrounding areas to support the people of Khaldiyeh and nearby Bayada by donating blood and housing families fleeing from the bombing.

It called for sit-ins in front of all Syrian embassies and consulates in capitals across the world.

An Egyptian security official said that at least eight people were arrested, among them Syrians, after protesters attacked the Syrian Embassy in Cairo and set part of it on fire. It was the second time in around a week that activists storm the Syrian embassy in Cairo.

Egyptian activists urged people early Saturday to march to the embassy from Tahrir Square, the focal point of Egypt's protests, where a large tent has been erected in solidarity with the Syrian uprising.

In Kuwait, demonstrators stormed into the Syrian Embassy compound on Saturday, breaking windows and hoisting the flag of the opposition, witnesses there said, speaking on condition of anonymity because they were not authorized to talk to the media.

The Kuwait Society for Human Rights said one protester was slightly injured and crowds panicked when someone fired shots into the air. It was unclear who fired the shots.

The Kuwait News Agency said "a number of security personnel" were hurt but gave no details. KUNA said the interior ministry denounced the protest as a "breach of international law and norms."

Earlier on Friday, deadly clashes erupted between government troops and rebels in suburbs of the Syrian capital and villages in the south, sparking fighting that killed at least 23 people, including nine soldiers, activists said.

Assad is trying to crush the revolt with a sweeping crackdown that has so far claimed thousands of lives, but neither the government nor the protesters are backing down and clashes between the military and an increasingly bold and armed opposition has meant many parts of the country have seen relentless violence.

The U.N. Security Council will meet Saturday morning to take up a much-negotiated resolution on Syria, said a diplomat for a Western nation that sits on the council.

The diplomat spoke Friday on condition of anonymity because he was not authorized to be quoted by the media.

The move toward a vote came after U.S. Secretary of State Hillary Rodham Clinton spoke by telephone with Mr. Lavrov in an effort to overcome Russian opposition to any statement that explicitly calls for regime change or a military intervention in Syria.

The U.S. and its partners have ruled out military action but want the global body to endorse an Arab League plan that calls on Assad to hand power over to Syria's vice president.

Assad's regime has been intensifying an assault against army defectors and protesters. The U.N. said weeks ago that more than 5,400 people have been killed in violence since March. Hundreds more have been killed since that tally was announced.

Η «Αραβική Άνοιξη» έχει χρώμα κόκκινο και μυρίζει πετρέλαιο

Η Συρία αποτελεί μια από τις χώρες που εντάχθηκαν ατύπως στη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη», ένας ιδιότυπος χαρακτηρισμός της εξέγερσης των λαών της Μέσης Ανατολής ενάντια στα καθεστώτα που τους κυβερνούν για πολλές δεκαετίες. Διαδηλώσεις κλιμακούμενες από τα τέλη του 2011 σε εθνικό επίπεδο, έφεραν την κατάσταση στο απροχώρητο και η απαίτηση των εξεγερμένων παραμένει η παραίτηση του προέδρου Άσαντ μαζί με την κυβέρνησή του. Μέχρι τώρα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις οι νεκροί ξεπερνούν τις 5.000 και καθημερινά σχεδόν, οι σφοδρές συγκρούσεις αφήνουν πίσω τους δεκάδες θύματα.

Παράλληλα, είδαν το φως της δημοσιότητας μέσω του WikiLeaks στοιχεία που εμπλέκουν τις ΗΠΑ, οι οποίες με μυστική χρηματοδότηση ύψους 6 εκατ. Δολαρίων συντηρούσαν δορυφορική τηλεόραση (Barada TV) και άλλες «δραστηριότητες» εντός συριακού εδάφους. Οι σύριοι από την πλευρά τους δηλώνουν επίσημα ότι εντόπισαν και σκότωσαν μέλη τρομοκρατικών ομάδων που σχετίζονται με ξένα συμφέροντα.

Σύμφωνα με όσα υποστήριξαν και Ιρανοί αξιωματούχοι υποστηρίζοντας τη Συρία, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι υπεύθυνοι για την εξέγερση του συριακού λαού. Από την πλευρά των ΗΠΑ αναφέρεται ότι το Ιράν παρέχει στη Συριακή κυβέρνηση τεχνολογικό υλικό και άλλα μέσα. Πέρα από τα παραπάνω, το διπλωματικό παιχνίδι μεγαλώνει όσο οι ΗΠΑ και ευρωπαϊκές χώρες εξέφρασαν την επιθυμία να τεθεί η κατάσταση υπό έλεγχο με κυρώσεις επιβαλλόμενες από τον ΟΗΕ.

Ωστόσο, η συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν είχε θετικό αποτέλεσμα. Η υιοθέτηση του σχεδίου που ζητά την απομάκρυνση του Άσαντ βρήκε αντίθετες την Κίνα και τη Ρωσία οι οποίες αντιτίθενται καθόσον θεωρούν ότι το σχέδιο αποτελεί αλλαγή καθεστώτος. Νωρίτερα, το Κρεμλίνο δήλωσε την πρωτοβουλία της Ρωσίας να διεξάγει ανεπίσημες διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης του Άσαντ και των αντικαθεστωτικών. Ο πρόεδρος του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου Μπουρχάν Γκαλιούν, έθεσε ωστόσο ως απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε διαπραγμάτευση την αποχώρηση του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ, κάτι που δε φαίνεται εφικτό στην παρούσα φάση.

Την ίδια χρονική περίοδο, ρωσικό αεροπλανοφόρο που βρέθηκε σε συριακό λιμάνι, δείχνει πολύ καθαρά την πρόθεση της Ρωσίας να μην επιτρέψει την επιβολή κυρώσεων στη Συρία, ιδιαίτερα με τη χρήση στρατιωτικών δυνάμεων. Παρά τις ασκούμενες πιέσεις από τη Δύση, τα οικονομικά (πώληση όπλων) και γεωπολιτικά συμφέροντα της Ρωσίας κρατούν ζωντανή την στήριξη της κυβέρνησης Άσαντ. Το μέλλον διαμηνύεται μάλλον δυσοίωνο για τον Άσαντ αλλά θα δείξει κατά πόσο θα είναι σε θέση να ελέγξει τους αντικαθεστωτικούς και να παραμείνει στην εξουσία. Η ρωσική πρωτοβουλία διαπραγματεύσεων δεν θα εξομαλύνει την κατάσταση αλλά πολύ περισσότερο εκφράζει την περιφερειακή παρουσία της στην περιοχή.

Επιπρόσθετα, η Κίνα δια μέσω του απεσταλμένου της στον ΟΗΕ Λι Μπαοντόνγκ, δήλωσε πως αντιτίθεται στις πιέσεις για αναγκαστική αλλαγή καθεστώτος στη Συρία. Αυτό θα παραβίαζε τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και θα διαταράξει την πρακτική των διεθνών σχέσεων. Είναι η δεύτερη περίπτωση τους τελευταίους μήνες όπου η Κίνα κάνει αισθητή την παρουσία της ως ισχυρό παράγοντα στη γεωπολιτική αν-ισορροπία της περιοχής. Η επιβολή κυρώσεων στο Ιράν εξαιτίας του πυρηνικού του προγράμματος εξαρτάται σε ένα μεγάλο βαθμό από τη στάση του Πεκίνου. Όπως αφήνεται να εννοηθεί, η Κίνα θεωρεί το Ιράν «σύμμαχο» στην προσπάθεια περιορισμού της ανάπτυξης δυτικών (κυρίως των ΗΠΑ) δυνάμεων στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας. Παράλληλα δε, δείχνει απρόθυμη να υιοθετήσει εμπάργκο στα ιρανικά πετρέλαια. Η Τεχεράνη απειλεί με τη σειρά της να κλέίσει τα Στενά του Ορμούζ με άμεση συνέπεια την αύξηση της τιμής του πετρελαίου.

Ρωσία και Κίνα από τη μία και οι ΗΠΑ με μέρος ευρωπαϊκών χωρών από την άλλη δοκιμάζουν τις διπλωματικές τους αντοχές (η όποια στρατιωτική επέμβαση δε συνίσταται καθώς θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες) προκειμένου να ελεγχθεί η περιοχή και σίγουρα όχι λόγω της ευαισθησίας τους για το μέλλον της «Αραβικής Άνοιξης». Ο εκδημοκρατισμός των χωρών αυτών πλημμύρησε από το αίμα αθώων πολιτών στο όνομα μιας νέας Μέσης Ανατολής όπου οι ηγέτες τους, παλιοί δυτικοί σύμμαχοι, χαρακτηρίστηκαν δικτάτορες και δυνάστες και έπρεπε να εξοντωθούν. Μόνο που αυτό που έμεινε δεν αποτελεί ούτε καν δείγμα δημοκρατίας αλλά πολύ περισσότερο η μυρουδιά του αργού πετρελαίου.

Ιωάννης Γιαννακόπουλος

Kosovo Seeks Full Independence in 2012

Kosovo's parliament has adopted a resolution calling for the international community to permit full independence by the end of this year.

Four years after seceding from Serbia, Kosovo’s parliament has adopted a resolution calling for an end to "internationally supervised" independence at the end of 2012, pledging to meet all obligations needed to reach this goal.

In vote the vote, 83 MPs voted for and 13 against a resolution tabled by Hashim Thaci's ruling Democratic Party of Kosovo, PDK, at an extraordinary session called on Tuesday.Prime Minister Thaci said adoption of the resolution marked the beginning of a new phase for Kosovo.

“Kosovo enters a new era,” he said, calling on the international community to set the benchmarks and priorities for the work needed to be done in implementing the remaining provisions of the Comprehensive Kosovo Status Settlement Proposal, known as the Ahtisaari Plan.

Kosovo declared independence from Serbia on February 17, 2008. Since then 86 states, including 22 EU member states and the US, have recognized it. But as part of the independence process, the country has remained under a form of international monitoring.

The group of 25 member states, known as the “Friends of Kosovo”, met last week Vienna, and announced that preparations for winding up these activities will start soon.

The International Steering Group, the body tasked with overseeing Kosovo's supervised independence, has endorsed a twin-track strategy for the beginning of the end of the process, asking for more guarantees from the Kosovo government in such fields as decentralization, community rights, cultural heritage and dealing with the past.

Pieter Feith, the International Civilian Representative in charge of implementation of the Ahtisaari plan, said adoption of the resolution by the Assembly set out the next steps needed to reach the objective. He welcomed signs of a political consensus on beginning constitutional amendments.

“If a national consensus is maintained throughout, this will send a powerful message about the sustainability of the reforms and their implementation, thus enhancing Kosovo’s international reputation and credibility as a modern European state,” he said.

The ISG has reiterated that the Ahtisaari Plan's core principles of strengthening transparent, legitimate local democracy, and respecting community rights and identities, provide the best model for the future of the troubled, Serb-run northern municipalities of Kosovo.

http://www.balkaninsight.com/