Τελικά την εποχή που ζούμε, στη χώρα που ζούμε δεν ξέρουμε πώς να μεταφράσουμε τον όρο depression, όχι ότι θα πρέπει να μας νοιάζει και πολύ η μετάφραση όσο περισσότερο η διττή έννοια. Ίσως η … φτώχεια της αγγλικής γλώσσας σε σύγκριση με την ελληνική να μας φανεί χρήσιμη σε αυτό τον προβληματισμό όσο ποτέ άλλοτε.
Το θέμα είναι κατά πόσο το πρώτο επηρεάζει το δεύτερο. Η οικονομική ύφεση που βιώνει ο έλληνας πολίτης, λάθος … ο απλός έλληνας πολίτης, μειώνει το βιοτικό του επίπεδο, τον κάνει δύστροπο μερικές φορές, του φταίνε όλα, από τη ΔΕΗ που έκανε λάθος στο συντελεστή και αναγκάζεται να πληρώσει μεγαλύτερο φόρο ακινήτου, μέχρι και τον μπακάλη της γειτονιάς που δεν ρίχνει τις τιμές.
Ίσως από την άλλη να βιώνει ο ίδιος άνθρωπος μια κοινωνική πραγματικότητα τόσο … ελληνική όσο καμία άλλη, όπου είχε μάθει διαφορετικά τόσα χρόνια, με ένα πελατειακό σύστημα σε έξαρση, συντηρούμενο από το πολιτικό κατεστημένο 30 και βάλε ετών και τον έλληνα όποιας κοινωνικής τάξης να το δέχεται ως συνέπεια μια διαστρεβλωμένης καλομάθειας.
Πιο πέρα από όλα αυτά, ο δημοσιονομικός «έλεγχος» μπορεί να μην έχει ως αποτέλεσμα τη βελτίωση της κατάστασης, κανείς δεν έχει εξηγήσει ακόμα στον απλό πολίτη, τον αγράμματο και αυτόν που δεν είχε την τύχη να σπουδάσει εξειδικευμένα οικονομικά, πως οι θυσίες του θα αλλάξουν τη ροή των χρεωκοπημένων σεναρίων. Έχει συντελέσει όμως σε κάτι ποιο χειροπιαστό που σίγουρα οδηγεί κόσμο στο καναπέ του ψυχολόγου, αν έχει χρήματα να πάει βέβαια.
Διαφορετικά, η τυπική νοτιοευρωπαϊκή οικογενειακή νοοτροπία θα πρέπει να φροντίσει για το «παιδί που δεν είναι και πολύ καλά τελευταία». Η κατακριτέα αυτή νοοτροπία από τους δυτικούς πολιτισμούς, πρέπει να παραδεχτούμε ότι αποτελεί ένα δίχτυ ασφαλείας ιδιαίτερα την εποχή αυτή που η κοινωνική πρόνοια τείνει να σβηστεί οριστικά από το κρατικό λεξιλόγιο.
Ο προβληματισμός λοιπόν είναι εύλογος: να εξορκίζουμε την ύφεση για την κατάθλιψη που μας πνίγει; ή να σκεφτόμαστε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να συνεχίσουμε ακέραιοι, με αξιοπρέπεια για τα επόμενα δύσκολα χρόνια; Η απάντηση είναι μάλλον τόσο σύνθετη όσο απλή είναι η απόλαυση καθημερινών στιγμών. Όποια και να είναι η πρακτική όμως, φαίνεται ότι καταλήγει στον ίδιο τον άνθρωπο. Σε αντιπαράθεση με τα ζητούμενα της σύγχρονης δυτικοποιημένης ελληνικής κοινωνίας, ο άνθρωπος θα ήταν μάλλον καλύτερο να γίνει λιγότερο υλιστικός - έτσι και αλλιώς δεδομένης της κατάστασης δεν θα θρέφει το καταναλωτικό δαιμόνιο του παρελθόντος - και να στραφεί στη βελτίωση των ανθρωπίνων σχέσεων.
Δύσκολο θα πει κανείς να σκεφτόμαστε τον συνάνθρωπο, να χαμογελάμε με τις απλές χαρές, να ζούμε απλά, αλλά δεν έχουμε και καλύτερες επιλογές τελικά. Και οι δυο μεταφράσεις της ίδιας αγγλικής λέξης μας χτυπάνε την πόρτα..άντε μήπως και βγάλουμε από μέσα μας το θησαυρό που κρύβει η ανθρώπινη ψυχή, ίσως να βοηθήσει αν θυμηθούμε ότι είμαστε βαλκάνιοι και έλληνες, όχι καλύτεροι από άλλους λαούς αλλά με το δικό μας μοναδικό ταπεραμέντο. Καιρός για αυτοκριτική και αφύπνιση...
